ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ; ΑΞΙΖΕΙ

Παρακολουθώ σιωπηλά όλες αυτές τις μέρες το σκηνικό που έχει στηθεί και περιμένω να δω που πάει το πράγμα. Πέρα από τα γεγονότα υπάρχει κάτι που με εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο. Το πόσο ρηχοί, επιδερμικοί στη πολιτική τους σκέψη αποδεικνύονται οι άνθρωποι
που υποτίθεται θα έπρεπε να έχουν μελετήσει πολύ καλά ιστορία και να έχουν διδαχτεί από αυτήν με ουσιαστικό τρόπο αλλά είναι ανίκανοι να το κάνουν.

Οι νέοι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα να μην γνωρίζουν, να ενθουσιάζονται αυθόρμητα από ένστικτο ή από την φρέσκια αντίληψη που έχουν δημιουργήσει από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον παρόντα χρόνο, από την απειρία τους, ή την απόλυτα δικαιολογημένη παρορμητικότητά τους. Αλλά οι παλιοί, οι παλιές καραβάνες για να το πω καλύτερα, τόσο επιφανειακοί, τόσο υπερφίαλοι? Ειλικρινά μόνο δυο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν, έτσι όπως τους κοιτάζω κι ακούω τις ανοησίες που αραδιάζουν. Η είναι ηλίθιοι ή έχουν καταντήσει απλά ντελάληδες...

Τα παλιά εκείνα όμορφα χρόνια ο περίφημος γέρος της δημοκρατίας είχε ξεστομίσει μια φράση που την άκουσαν όλοι, αλλά μάλλον την κατάλαβε ο καθένας όπως τον βόλευε, η σπουδαιότητά της όμως οφειλόταν στο γεγονός πως ο γέρος όταν την ξεστόμιζε είχε ήδη σχεδιάσει το μέλλον και όχι επιφανειακά αλλά σε πολύ βάθος. "Στη δημοκρατία δεν διώκεται το φρόνημα, οι πράξεις διώκονται " είχε βροντοφωνάξει. Κι έβαλε τον ΕΛΑΣ στο τσουβάλι όπως θριαμβευτικά είπε ο ίδιος. Κρίμα που οι δεξιοί δεν έχουν εικόνισμα στο σπίτι τους το πατέρα της δημοκρατίας. Ηταν ο ελάχιστος φόρος τιμής γι΄αυτόν μαζί με όλο το "σόι" του καθόρισε τη τύχη μιας ολόκληρης χώρας.

Η πατρίδα αυτή είχε πάντα μια τεράστια έλλειψη. Για όλα τα εγκλήματα που έγιναν, για όλο το αίμα που χύθηκε άφθονο σε κάθε ελληνικό σπίτι, για όλο το μίσος, τη βία, την κυριαρχία του παρακράτους, την υποταγή σε ξένα και ντόπια συμφέροντα διαφόρων συμμοριών, το ξεπούλημά της και τη κατάντια των πολιτών της ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ. Οι νεκροί του εμφυλίου, από όποια μεριά και να βρέθηκαν, οι νεκροί της μεγαλύτερης συμφοράς των νεωτέρων χρόνων και τα εκατομμύρια ζωντανών που έγιναν θύματα του παρανοϊκού διχασμού που πληγώνει μέχρι σήμερα συνεχώς το σώμα αυτής της πατρίδας, δεν ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ.

Το μέγα πλήθος ήταν έτοιμο να γοητευτεί από κάθε τσαρλατάνο, να πιστέψει ότι απατεωνιά σερβίρανε οι άρχιτέκτονες της διαπλοκής και μετά το ίδιο έτοιμο ήταν να μισήσει ή και να σκοτώσει, τους υποδεικνυόμενους εχθρούς ανά περίπτωση, χωρίς ποτέ να καταλάβει τι παιζόταν στις πλάτες του. Το θλιβερό ήταν ότι σ΄αυτό το γαϊτανάκι ακολουθούσε πάντα, το κάνει και σήμερα, μια παρασιτική διανόηση, που πολλές φορές αποδεικνύεται πόσο επιδερμική κι ανόητη ειναι. (ή απλά ξεπουλημένη?..)

Το ποιος κυβερνά αυτό το τόπο που είπε μια άλλη μορφή της νεώτερης ιστορίας μας είναι όντως η πλέον ειλικρινής κραυγή, ταιριαστή με τα δεδομένα αυτής της πολυβασανισμένης πατρίδας. Ποιος τον κυβερνά πραγματικά δεν είχαμε ποτέ τη χαρά να μάθουμε. Πάντα με υποψίες βαδίζαμε. Πάντα με κραυγές και ψιθύρους και όχι με ουσιστικό, καθοριστικό πολιτικό λόγο. Και σήμερα το ιδιο συμβαίνει. Τα γεγονότα δεν είναι προάγγελος αποφάσεων είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων που έχουν ήδη σχεδιαστεί πριν καν περάσουν σαν σκέψη από το μυαλό μας.

Δεν είναι συνωμοσολογία, όταν ένα κράτος λειτουργεί εγκληματικά κι ένα παρακράτος ζει και βασιλεύε, ι δεν χρειάζονται ευγενικοί, πρόθυμοι πολιτκοί αναλυτές, αλλά προφάιλερ. Που να γνωρίζουν όλους τους μηχανισμούς που λειτουργούν οι εγκληματίες και παρανομούντες γενικότερα. Η αριστερά δείχνει ακόμα και σήμερα να διαθέτει πολλούς αναλυτές, πολλούς ονειροπόλους, αλλά ελάχιστους προφάιλερ... Η λεγόμενη πατριωτική δεξιά από την άλλη, οι άνθρωποι που θέλουν να εμπνεύσουν μια εθνική συσπείρωση ένατι των εχθρών της πατρίδας, πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, πως αυτό τον όρο χρησιμοποίησαν όλοι οι προδότες της πατρίδας κι αυτό είναι πολύ βαρύ γιατί έχουν ένα τεράστιο ξεσκαρτάρισμα να κάνουν κι αναρωτιέμαι πόσοι πατριώτες έχουν μείνει που να γνωρίζουν και να ασπάζονται ειλικρινά την έννοια υπερασπίζομαι τη πατρίδα μου και επιθυμώ την ευημερία και τη πρόοδο του λαού της χωρίς να είμαι εξυπηρετητής όσων την εκτέλεσαν.

Τελικά μπορεί το φρόνημα να μην διώκεται σε μια δημοκρατία αλλά είναι αυτό που βοηθάει κατά πολύ στο να κατανέμει κανείς μέσα στο μυαλό του τι θέλει και που το πάει. Γιατί οι πράξεις καθορίζοναι από το φρόνημα. Ο γέρος της δημοκρατίας έβαλε τον ΕΛΑΣ στο τσουβάλι αλλά δεν έβαλε και το φρόνημα. Η τροικανή δημοκρατία μπορεί να βάλει στο τσουβάλι σήμερα όσους ονειρεύτηκαν το μαύρο, αλλά δεν θα βάλει το φρόνημά τους. Οι λόγοι που δημιουργούν ένα φαινόμενο δεν εκλείπουν όταν φυλακίσεις τους εκτελεστές, στο όνομα μιας δημοκρατίας, που αλήθεια.. τι είναι? Είναι δημοκρατία?

Σε ένα πολίτευμα που κυριαρχεί η δικαιοσύνη, η αξιοκρατεία, που έχει σαν πρωταρχική αξία την ευημερία των πολιτών και την αξιοπρέπεια ολόκληρης της πατρίδας, που λειτουργεί με γνώμονα το κοινό καλό και τη πρόοδο, την ανάπτυξη, την δίκαη κατανομή των αγαθών, την ισονομία, μόνο οι παρανοϊκοί κι οι εγληματίες θα επιθυμούσαν την ανατροπή του κι αυτούς θα ήταν πανεύκολο να τους απωθήσουμε, γιατί δεν θα εύρισκαν παρά ελάχιστους υποστηρικτές των σχεδίων τους. Σε ένα πολίτευμα όμως που υποκρίνεται πως είναι όλα τα παραπάνω κι οι πολίτες οδηγούνται άγρια στην πιο άδικη εξαθλίωση και η πατρίδα τους εξευτελίζεται από μια συνεχόμενη κατοχή ξένων και ντόπιων συμμοριών οι πράξεις είναι το αποτέλεσμα. Το φρόνημα της απαξίωσης στη Πολιτεία, του μίσους, του διχασμού, του κυνηγιού μαγισσών, και της αναπόφευκτης νέας εθνικής συμφοράς είναι οι αιτίες που θα οδηγήσουν στις πράξεις.

Και το τραγικό είναι πως ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ, όλης αυτής της εξαθλίωσης, οι χειριστές της επερχόμενης καταστροφής, θα μείνουν στο απυρόβλητο παριστάνοντας τους αθώους υπερασπιστές της απατεωνίστικης δημοκρατίας. Σ΄αυτό το σημείο όλες οι δυνάμεις που θέλουν να αντισταθούν ειλικρινά στα σχέδια τρόμου, όλες εκείνες οι δυνάμεις που διαλαλούν πως στέκονται στη μέση κι έχουν αναλάβει εργολαβία το πατριωτισμό, η το κράτος δικαίου, ή την αληθινή όπως λέγουν δημοκρατία, δηλαδή οι δεξιοί ψάλτες της εθνικής υπερηφάνειας ή οι αριστεροί ψάλτες της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα έπρεπε να ορθώσουν ανάστημα και να αποδείξουν πως κι εκείνων το φρόνημα οδηγεί σε πράξεις που μπορούν να καθορίσουν αποφασιστικά τη πορεία ενός ολόκληρους έθνους αλλά...

μέχρι τώρα κάτι γυρολόγους βλέπω στα τηλεοπτικά δελτία και κάτι που κράζουν εδώ μέσα. Οπότε μια και το φρόνημά τους δεν μπορεί να γίνει πράξη ας ετοιμαστούν να φορτωθούν τις πράξεις των άλλων αμάσητα και γαργάρα. Οι ασκοί του Αιόλου όταν ανοίγουν παίρνουν τα πάντα αμπάριζα, αδιακρίτως. Αλίμονο στους νέους. Γιατί οι παλιοί κουβαλάμε όλοι τις ενοχές μας και το κουβαδάκι μας στη παρακάτω παραλία. Αλλά οι νέοι, θα εισπράξουν όλο το τίμημα και με τους τόκους. Κι εύχομαι ολόψυχα να αποδειχτώ ψεύτρα.

synithisypoptos