Βασικά συμπεράσματα από την υπόθεση Χρυσή Αυγή

Ναπολέων Λιναρδάτος

Η αλλοφροσύνη των ΜΜΕ, που μεταδίδουν τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο που μεταδίδουν τις ειδήσεις τα Βόρειο-Κορεάτικα ΜΜΕ, δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ορισμένες βασικές
αλήθειες.

- Τα στοιχεία για τις εγκληματικές πράξεις είναι αυτά που θα πρέπει να κρίνουν την υπόθεση. Δεν μπορεί η απέχθεια για τα πιστεύω των συλληφθέντων, η μανία των ΜΜΕ ή το πολιτικό όφελος της κυβέρνησης, να καθορίσει την ενοχή των κατηγορουμένων.

- Επειδή για 40 χρόνια τώρα η αριστερά χρησιμοποιεί την βία για να εξουδετερώσει και να τρομοκρατήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους, αυτό δεν δίνει τον δικαίωμα σε κανέναν που βρίσκεται στην άλλη πλευρά να αρχίσει να χρησιμοποιεί παράνομη βία ή να δημιουργεί εγκληματική οργάνωση. Δεν υπάρχει ισότητα στο έγκλημα. Δεν υπάρχει το: δολοφονήσατε 40, θα δολοφονήσουμε άλλους τόσους και ισοφαρίζουμε.

- Αν η όλη υπόθεση έχει αποδείξει κάτι,  πόσο γελοία και ανεδαφικά ήταν τα νομοσχέδια λογοκρισίας που ήθελαν να περάσουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Μπορεί το λεγόμενο νομικό οπλοστάσιο να έχει αποδειχθεί περισσότερο από επαρκές και μέσα σε λίγες μέρες να έχει διαλυθεί ένα ολόκληρο κόμμα, αλλά παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Σαμαρά, που βασικά είναι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, φέρνει νέο νόμο λογοκρισίας. Είναι πολύ δύσκολο για την Νέα Δημοκρατία να βγει από το θέση πολιτικής υποτέλειας στην αριστερά.

- Αν η Ελλάδα είχε το ίδιο πολιτικό προφίλ με αυτό του κόσμου των ΜΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το δεξιό κόμμα στο κοινοβούλιο. Όλοι αυτοί που τόσο χρόνια βάφτιζαν τις δολοφονίες των τρομοκρατικών οργανώσεων εκτελέσεις, που υποστηρίζουν έμμεσα αλλά και άμεσα την παρανομία εφόσον έχει το “σωστό” ιδεολογικό πρόσημο, τώρα αυτοπαρουσιάζονται ως οι μεγάλοι υπερασπιστές της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Θα είναι δύσκολο να υπάρχει μετριοπαθής πολίτης, με κάποια ιστορική μνήμη, που να μην αισθάνεται αηδία με όλα αυτά που ακούει και βλέπει στην “ειδησεογραφική” κάλυψη των τελευταίων ημερών.