ΝΗΝΕΜΙΑ‏

Μπουνάτσα… Ἀλλὰ ὄχι ὅποια κι ὅποια μπουνάτσα… Μία μπουνάτσα μάλλον …ἐπικίνδυνη. Μία μπουνάτσα ποὺ μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ μίαν πολὺ μεγάλη καταιγίδα ποὺ ἔρχεται…. Κι ἔρχεται, τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας…

Οἱ ναυτικοὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὸ τὶ λέω.
Ἡ μεγαλυτέρα τους ἀνησυχία δὲν ἐμφανίζεται ὅταν τὸ πλοῖο τους κινδυνεύει νὰ τὸ ῥουφήξουν τὰ κύματα…

Ἡ μεγαλυτέρα τους ἀνησυχία ξυπνᾶ στὴν νηνεμία… Τότε ποὺ «μυρίζουν» τὴν καταιγίδα ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ προσδιορίσουν οὔτε τὸ μέγεθός, οὔτε τὴν ἔντασι ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν διάρκεια… Εἶναι οἱ στιγμὲς ἐκεῖνες ποὺ δὲν ξέρουν ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο… Δὲν γνωρίζουν τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου… Οὔτε τὸ ἀπὸ ποῦ θὰ ἔλθῃ… Κι ὅλη αὐτὴ ἡ ἄγνοια εἶναι ἕνας ἐπὶ πλέον παράγων γιὰ νὰ τοὺς κάνῃ νὰ αἰσθάνονται ἕτοιμοι νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια…

Ἀλλὰ δὲν φεύγουν. Οἱ πραγματικοὶ ναυτικοί, αὐτοὶ ποὺ γεννήθηκαν γιὰ νὰ μυρίζουν τὴν ἐλευθερία ποὺ φέρνουν οἱ ἄνεμοι, δὲν τολμοῦν νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια, ὅταν ἡ νηνεμία τοὺς τσιγκλᾶ καὶ τοὺς κουρδίζει, προειδοποιῶντας τους γιὰ τὸν ἐπερχόμενον κίνδυνο… Στέκουν ἐκεῖ, στρέφουν τὸ κεφάλι πρὸς κάθε κατεύθυνσι, στήνουν αὐτί, ἀκοῦν κάθε θόρυβο, ἀπὸ κάθε μεριὰ τοῦ πελάγους, ἐκτιμοῦν, συνυπολογίζουν, μετροῦν, ὑποθέτουν, προετοιμάζονται… Σὰν τὰ ἀγρίμια… Μυρίζουν ἀλλὰ δὲν βλέπουν… Μυρίζουν ἀλλὰ δὲν βλέπουν… Ὅμως ξέρουν καὶ περιμένουν… Ξέρουν πολὺ καλά… καὶ περιμένουν!

Ἄλλως τὲ ὁ ναυτικός, ὁ πραγματικὸς ναυτικός, δὲν βγαίνει στὴν θάλασσα γιὰ τὸ ταξείδι ἀλλὰ γιὰ τὴν μάχη. Τὴν καθημερινὴ μάχη ποὺ θὰ δώσῃ μὲ τὰ κύμματα, μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ μὲ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν του. Τὴν κάθε μικρὴ ἤ μεγάλη μάχη, ποὺ δὲν θὰ τοῦ ἀφήσῃ μόνον νίκες, ἀλλὰ καὶ ἧττες…
Τὸ γνωρίζει αὐτό… Τὸ γνωρίζει πολὺ καλά… Ὁ πόλεμος εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ἕλκει… Ἡ μάχη… Τὸ μεγάλο στοίχημα.

Καὶ κάθε μικρὴ νίκη γίνεται ἀνάμνησις καὶ χαμόγελο… Κάθε μικρὴ νίκη εἶναι τὸ σκαλοπάτι ποὺ θὰ πατήσῃ γιὰ νὰ ἀνέβῃ λίγο ὑψηλότερα… Λίγο πιὸ πέρα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ στεκόταν πρίν…
Κι ὅταν φθάνει ἡ καταιγίδα ὁ φόβος ξεχνιέται… Ὁπωσδήποτε μένει ἐκεῖ, στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ του, γιὰ νὰ τοῦ ὑπενθυμίζῃ πὼς πρέπει πάντα νὰ παραμένῃ διαυγὴς καὶ πανέτοιμος. Ὅμως οὐδέποτε, ὁ πραγματικὸς ναυτικός, θὰ δείξῃ τρόμο στὴν μάχη μὲ τὰ κύμματα καὶ μὲ τοὺς ἀνέμους. Δὲν ἔχει περιθώριο νὰ φοβηθῆ… Πρέπει νὰ παλέψῃ γιὰ τὴν ζωή του… Καὶ κάθε φορὰ ποὺ βγαίνει νικητής, ἀπὸ τέτοιες μάχες, μία τόση δὰ ῥιτίδα, ἀπὸ χαμόγελο, χαράσσεται στὸ πρόσωπό του.

Ἔτσι καὶ τώρα… Ὅλοι ἐμεῖς… Μυρίζουμε ἀλλὰ δὲν βλέπουμε… Μυρίζουμε, ἀλλὰ δὲν βλέπουμε… Ξέρουμε πὼς ἔρχεται ἡ καταιγίδα ἀλλὰ δὲν ξέρουμε ἀπὸ ποῦ, τὴν ἔντασι καὶ τὴν διάρκειά της… Μυρίζουμε ἀλλὰ δὲν βλέπουμε… Μὰ ξέρουμε.

Μία καταιγίδα ἀκόμη, θὰ μοῦ πεῖτε, σὰν ὅλες τὶς ἄλλες… Τόσες καὶ τόσες ἄλλες… Ἔ καί; Τί ἔγινε; Θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε…
Σωστά… Θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε. Μαθημένοι εἴμαστε ἐμεῖς στὶς καταιγίδες. Ἄλλως τε δὶχως τὶς καταιγίδες δὲν ἔχει νόημα καὶ τὸ ταξείδι…

Ναί, ἔτσι εἶναι. Ὡραῖα τὰ μέρη ποὺ εἶδε τὸ μάτι τοῦ ταξειδευτοῦ… Πολλοὶ οἱ ἔρωτες ποὺ γεύθηκε… Μά στό τέλος τί μένει γιά νά θυμᾶται; Δέν μένουν μόνον οἱ νίκες; Μόνον γιά αὐτές δέν αἰσθανόμαστε ὑπερήφανοι; Οἱ νίκες πού χαρίζουν οἱ μάχες δέν εἶναι τό πραγματικό του κέρδος;

Μά εἴμαστε ἐμεῖς ναυτικοί μωρέ;
Ναί, εἴμαστε… Ἔχουμε τὴν θάλασσα καὶ τὸν ἀέρα μέσα στὸ αἷμα μας… Ῥέουν, ὅπως ἔρεαν πάντα…
Κι ἐὰν ξεχάσαμε τὴν Φύσι μας δὲν ὑπάρχει πρόβλημα… Τώρα, σιγὰ σιγά, ἤ βίαια, πολὺ βίαια, θὰ τὴν ξαναβροῦμε. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε, ναί, θὰ κοιμηθοῦμε εὐνουχισμένοι καὶ θὰ ξυπνήσουμε καπετάνιοι.

Πότε; Πῶς; Μέ ποιόν τρόπο;
Δὲν ξέρω… Μυρίζω κι ἐγὼ τὴν καταιγίδα… ὅπως κι ἐσεῖς… Ἀναλόγως θὰ πράξω… Μὰ δὲν σκοπεύω νὰ τὴν ἀφήσω νὰ μὲ νικήσῃ…
Δὲν εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ μὲ καταπιῇ ἡ θάλασσα ὡς ἕνα ἀκόμη θύμα της… Εἷμαι ἐδῶ γιὰ νὰ ταξειδεύσω καὶ νὰ νικήσω, κάθε μικρὴ ἤ μεγάλη μάχη, πρὸ κειμένου νὰ χαράξω μία ἀκόμη ῥυτίδα, ἀπὸ χαμόγελο, στὸ πρόσωπό μου. Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ μπορέσω νὰ βρῶ τὸν δρόμο καὶ νὰ φθάσω στὴν δική μου Ἰθάκη.
Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσω τὸ δικό μου ταξείδι.
Μὰ κι ἐὰν μὲ νικήσῃ ἡ θάλασσα, δὲν σκάω… Εἶναι καλλίτερο νὰ ἔχω παλέψῃ μαζύ της παρὰ νὰ τὴν περιμένω ἄπραγη γιὰ νὰ μὲ καταπιῇ…

Φιλονόη.

φωτογραφία