Ημερομηνία λήξης: βλέπε στο μάρμαρο του τάφου

Σήμερα, διάβασα κάπου, άρχισε να εφαρμόζεται η νομοθετική ρύθμιση πώλησης ληγμένων συσκευασμένων προϊόντων στους νεοέλληνες. Συμβολική σημασία έχει αυτή η ρύθμιση και καθόλου ουσιαστική βέβαια. Συμβολική επειδή γινόμαστε ως χώρα, επισήμως πλέον, μια χώρα
του τρίτου κόσμου και σε λίγο θα μας φέρνουν και τα απόβλητά τους οι “πολιτισμένοι”.

Ουσιαστική όμως δεν έχει αφού, είτε ληγμένα είτε όχι, τα προϊόντα διατροφής τα οποία το χρηματοοικονομικό σύστημα παράγει για να μπουκώνει στον ελεύθερο χρόνο τους τα γρανάζια του, είναι μαζικής και χημικής παραγωγής, χαμηλής ποιότητας, τα περισσότερα ακατάλληλα για βρώση από ζώντες οργανισμούς, προκαλούν ανήκεστες βλάβες στην υγεία του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από το γρανάζι – καταναλωτή, και συμβάλλουν αποφασιστικά στην εύρυθμη λειτουργία των συστημάτων “υγείας”, ιατρικών, φαρμακευτικών, ασφαλιστικών και λοιπών συστημικών επιχειρήσεων που κερδίζουν αέρα επενδύοντας στον θάνατο ανθρώπων, φυτών και ζώων, του πλανήτη του ίδιου.

Από την στιγμή που ο άνθρωπος γίνεται καταναλωτής, που μπαίνει στο κλουβί του και γίνεται εξαρτώμενος μηνιαίων κουπονιών (χρήματος), με τα οποία αγοράζει συσκευασμένα υλικά και υποκατάστατα διατροφής, μαζικά παρασκευασμένα, καμιά απολύτως σημασία δεν έχει αν αυτά τα “τρόφιμα” αναγράφουν επί της συσκευασίας τους κάποια ημερομηνία που έχει ή δεν έχει παρέλθει.

Διότι οι περισσότεροι καταναλωτές του πλανήτη είναι δυστυχώς ληγμένοι οι ίδιοι ούτως ή άλλως. Όξινα χημικά κορμιά στην πλειονότητά τους, περιφερόμενα επί γης για λίγες δεκάδες χρόνια, γίνονται κατόπιν χημικό λίπασμα κάτω από το χώμα, καταστρέφοντας τον πλανήτη ακόμα και μετά θάνατον. Κι όσο περιφέρονται θαρρούν κιόλας πως είναι αθάνατοι. Και πως το οικοσύστημα είναι άπειρο. Πως μπορεί να τους τρέφει όλους δίχως να παράγει κανείς τους, παρά μόνο παίζοντας όλοι τους με τα κερμάτινα και χάρτινα κουπονάκια τους αγοράζοντας και πουλώντας τις ζωές τους.

Αναρωτιέμαι τι άλλο ακόμη χρειάζεται να ζήσουμε, για να νιώσουμε την κατάντια μας ως ανθρωπότητα. Αναρωτιέμαι τι άλλο θα υπομείνουμε οι δυστυχείς καταναλωτές, που είμαστε πεπεισμένοι ότι όλοι οι δυνατοί που κυβερνούν τον κόσμο συνωμοτούν εναντίον μας και απεργάζονται την καταστροφή μας. Αναρωτιέμαι πότε η κρίσιμη μάζα των ανθρώπων, σε τούτη τη χώρα τουλάχιστον, θα πάρουν επιτέλους χαμπάρι τι άθλιο παιχνίδι παίζουν με πιόνια τις ζωές τους τις ίδιες και με τα τέκνα τους, και πότε θα επιστρέψουν στην βάση, στην αρχή της ζωής, πότε θα θελήσουν να έρθουν σε επαφή με τον σπόρο που τους θρέφει, να τον γνωρίσουν, να τον αγαπήσουν, να τον ξαναπάρουν στα χέρια τους, να τον αναπαράξουν, να τραφούν από τον καρπό του και να τον προστατεύσουν.

Του Γιάννη Μακριδάκη