Finito la musica, passato la festa

Δημήτρης Μηλάκας

Το δικαίωμα στην ελπίδα (που, όπως είναι γνωστό, πεθαίνει τελευταία) μπορεί να είναι το τελευταίο ανθρώπινο καταφύγιο, δεν μπορεί όμως να περιγράψει καμία πολιτική διέξοδο. Υπ' αυτή την έννοια
τα όσα είπε ο πρωθυπουρ­γός Αντώνης Σαμαράς ενώπιον του Ευρωπαϊ­κού Κοινοβουλίου μπορεί κανείς να τα ακούσει ως τις τελευταίες (ανεκπλήρωτες) επιθυμίες κά­ποιου του οποίου ολοκληρώνεται ο (πολιτικός) βίος.

Πρώτη, σημαντικότερη και καταδικασμένη να μην εκπληρωθεί από τις επιθυμίες που εξέφρασε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του είναι στις ευ­ρωεκλογές να μην ψηφίσουν οι πολίτες με την πικρή αίσθηση της κρίσης, αλλά με την αίσθηση ότι η Ευρώπη γίνεται καλύτερη. Με άλλα λόγια, ο Αντώνης Σαμαράς ζητά από την ελληνική κοινωνία να ξεχάσει την πραγματικότητα που βιώνει για χάρη μιας νεφελώδους, απροσδιόριστης και παράλογης υπόσχεσης: ότι «η Ευρώπη γίνεται καλύτερη».
Πρόκειται για άποψη με την οποία είναι απίθα­νο να συμφωνήσει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, του οποίου η πραγματικότη­τα περιγράφεται σαφέστατα (και) από τους στατι­στικούς δείκτες: ανεργία, υποαπασχόληση, εισοδηματικές περικοπές, υπερφορολόγηση κ.λπ.

Με αυτήν την επιθανάτια (πολιτικά) άποψη του Αντώνη Σαμαρά, ότι δηλαδή η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί θετικό παράδειγμα αντι­μετώπισης της κρίσης και των απεριόριστων δυνατοτήτων της Ενωμένης Ευρώπης, μπορεί να συμφωνούν η βορειοευρωπαϊκή (γερμανική) ηγεσία και η οικονομική ολιγαρχία της Ε.Ε. Δυσκολεύεται ωστόσο να τη συμμεριστεί ακόμη και το «προνομιούχο» προλεταριάτο της γερμα­νικής μητρόπολης, καθώς 6 με 7 εκατομμύρια «εργαζόμενοι» εκεί τα βγάζουν πέρα με αμοιβές κάτω των 500 ευρώ.

Πέραν της καταφανούς αδυναμίας του πρω­θυπουργού να επικοινωνήσει με την οδυνηρή πραγματικότητα της κοινωνίας, ο Αντώνης Σαμα­ράς φαίνεται ότι αντιμετωπίζει ένα ακόμη, σοβα­ρότερο ίσως, πρόβλημα: Το ξήλωμα του πουλόβερ της διαπλοκής, όσο προχωρά με την επιμελή εργασία του ελληνικού συστήματος Δικαιοσύ­νης υπό την υψηλή αρωγή της τρόικας, τον αφή­νει γυμνό. Και αυτόν και τον συνεταίρο του στην κυβέρνηση Ευ. Βενιζέλο.

Η μουσική, λοιπόν, χαμηλώνει και η φιέστα του ελληνικού μεταπολιτευτικού πολιτικού συ­στήματος σχολάει. Όπου να 'ναι...