Καταστρέφουν και απομονώνουν την Ελλάδα
Αν θα μπορούσε κάποιος να απαλείψει την τραγική και συνάμα εκτός ελέγχου εσωτερική κατάσταση
της χώρας, σίγουρα θα έπεφτε σε έναν ακόμα τοίχο σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική της
Eλλάδας και τη διπλωματική της ανεπάρκεια.
Βαδίζοντας με το γνωστό ρητό «τα εν οίκω μη εν δήμω» θα μπορούσε να αποκρύψει την ανθρωπιστική καταστροφή που έχει ενσκήψει στον μισό πληθυσμό της χώρας και τεχνηέντως να ακολουθήσει μια γραμμή εξωτερικής πολιτικής που τουλάχιστον θα εξασφάλιζε τις όποιες ισχυρές συμμαχίες προς όφελος της Ελλάδας. Αυτό κάνουν όσες χώρες έστω κι αν δε σέβονται τον λαό τους υπολήπτονται έστω και στοιχειωδώς το διεθνές διπλωματικό παιγνίδι.
Η αρνητική – έστω και με ευγένεια - απάντηση των Η.Π.Α. να δεχθούν Έλληνα πρωθυπουργό στο έδαφός τους, έστω και τον σημερινό, καταδεικνύει ότι η Ελλάδα κινδυνεύει, αν αυτό δεν έχει ήδη συντελεστεί να μείνει εκτός διεθνούς πολιτικής σκακιέρας. Φρόντισε βέβαια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας, με την επίσκεψή του στην Αμερική πριν λίγο καιρό να σώσει κάπως τα προσχήματα ως εν δυνάμει πρωθυπουργός αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Ποιο άλλωστε το νόημα να υπάρχει η σημερινή κυβέρνηση αν αυτή δεν έχει λόγο στο διεθνές στερέωμα; Κάποιοι βέβαια θα ισχυριστούν ότι ίσως είναι καλύτερα να μην έχει λόγο γιατί αν το έπραττε με το σημερινό της ανθρώπινο δυναμικό που την απαρτίζει μάλλον θα είχαμε αλλεπάλληλα διπλωματικά και όχι μόνο επεισόδια. Τούτη όμως η άθλια κυβέρνηση δεν τηρεί έστω τα υποτυπώδη. Ποια είναι αυτά; Η στοιχειώδης έστω ουδετερότητα.
Αν κάποιος ανατρέξει στα διπλωματικά έγγραφα της νεώτερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας σπάνια θα βρει άρνηση μιας υπερδύναμης όπως οι Η.Π.Α. να συναντήσει Έλληνα πρωθυπουργό. Την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί θα συναντήσουν με όλες τις τιμές τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν. Αν όλο αυτό συνδυαστεί με την παρούσα κατάσταση στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου τότε πολύ εύκολα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι ελληνικές θέσεις δεν είναι απλά αποδυναμωμένες σε μια κρίσιμη ιστορικά συγκυρία αλλά ανύπαρκτες. Πέρα από τις δραματικές εξελίξεις στην περιοχή που έχουν να κάνουν με τη Συρία, το Ιράν, το Κυπριακό και πλείστα άλλα ανοικτά θέματα πολύ σημαντικό είναι και το ενεργειακό κομμάτι. Ίσως το σημαντικότερο. Ακόμα και εκεί η ελληνική κυβέρνηση παρέδωσε μαθήματα προς αποφυγή. Υπερασπίστηκε μια ευρωπαϊκή και όχι καθαρά ελληνική ΑΟΖ. Με απλά και κατανοητά λόγια μίλησε για μια γερμανική ΑΟΖ. Με αυτόν τον τρόπο αναγνώρισε de facto στους Ευρωπαίους (Γερμανούς) την είσοδο στο παιγνίδι.
Οι Γερμανοί βέβαια έχουν ήδη διεισδύσει στην ελληνική επικράτεια και μάλιστα χωρίς συμβατικά όπλα. Η μεγαλύτερη δύναμη ισχύος τους είναι τα Μνημόνια και έχουν φροντίσει να δέσουν χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών. Παρόλο που δεν τα βρίσκουν τελευταία με τους ντόπιους συνεργάτες τους σε επίπεδο μοιρασιάς έχουν έναν απώτερο σκοπό. Την πλήρη εδραίωσή τους στον ευρωπαϊκό Νότο σε θέματα που αφορούν στην ενέργεια, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες. Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Γερμανοί δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με μοιρασιές και deals. Προσπαθούν να καρπώνονται τα πάντα προς δικό τους όφελος. Στη συγκεκριμένη βέβαια περίπτωση, όπως άλλωστε στον Α’ και Β’ ΠΠ κάνουν πάλι ένα μοιραίο λάθος. Δεν υπολογίζουν ή δε τους ενδιαφέρει ότι πάντα θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο ψάρι, ένας μεγαλύτερος και δυνατότερος κατά παράδοση παίκτης.
Το τι ζημιά θα υποστούν βέβαια οι Γερμανοί λίγο ενδιαφέρει την παγκόσμια κοινή γνώμη. Αυτό που θα συμβεί όμως στην Ελλάδα θα είναι ιστορικά πρωτοφανές. Για πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία η χώρα κινδυνεύει να είναι με την πλευρά των ηττημένων. Μέχρι τώρα, λίγο οι ηγετικές ικανότητες κάποιων σπουδαίων ανδρών, λίγο οι συγκυρίες, λίγο ο παράγοντας τύχη, λίγο όλα μαζί βοήθησαν την Ελλάδα να αποφεύγει τους διεθνείς υφάλους και τις κακοτοπιές. Τούτος ο τόπος άλλωστε για αυτό και μακροημέρευσε στο πέρασμα χιλιάδων χρόνων. Πάντα έδινε κατά κανόνα δίκαιους αγώνες. Ήξερε σε ποιο σημείο του χάρτη βρισκόταν και το εκμεταλλευόταν υπέρ το δέον. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερνε πάντα να ξεπερνά τις όποιες κρίσεις αλλά και να βγαίνει πάντα πιο δυνατή κερδίζοντας παράλληλα τον σεβασμό και τη αποδοχή εχθρών τε και συμμάχων.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δρα στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από ότι στο παρελθόν. Από τη μια μεριά έχει αφήσει τον μισό και πλέον πληθυσμό της χώρας να πένεται σα να υπήρχε πολεμική σύρραξη καταβαραθρώνοντας συνειδητά το Α.Ε.Π. της Ελλάδας και από την άλλη μεριά κυνηγώντας «επενδυτές» στα πέρατα της οικουμένης χωρίς πρόγραμμα, σχέδιο και ρεαλιστική προσέγγιση στα διεθνή δεδομένα. Μια προσεκτικότερη ματιά στο ποιοι συνοδεύουν τον σημερινό πρωθυπουργό στα «ταξίδια» του θα πείσει ακόμα και τους πλέον δύσπιστους ή ακόμα και τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του. Τον τελευταίο καιρό και μάλιστα αρκετά συχνά αυτοί οι απίθανοι τύποι που συγκροτούν την ελληνική κυβέρνηση και δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι επίσημοι εντολοδόχοι της τρόικα αλλά και του εντόπιου και σάπιου φαυλοκρατούμενου καθεστώτος κάνουν παράπονα για το ότι κάποιοι τους κατηγορούν ότι υπηρετούν αλλότρια και όχι ελληνικά συμφέροντα. Αποκρύπτουν βέβαια επιμελώς την όποια «επιχειρηματολογία» τους για το αντίθετο.
Σιωπούν όταν τους ρωτούν γιατί διαμαρτύρονται. Ακόμα και όταν βλέπουν τεκμηριωμένες απαντήσεις μιλούν για λαϊκισμό. Δίκαια θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος αν αυτά τα υποκείμενα πέρα από την ικανοποίηση των όποιων ιδιοτελών τους συμφερόντων έχουν έστω και τον στοιχειώδη νου να καταλάβουν ότι η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος φλέγονται και αυτοί κάθονται και κυνηγούν τους εργαζόμενους στο Μετρό, τους ταξιτζήδες, τους ναυτεργάτες, τους εκπαιδευτικούς και όποια άλλη κοινωνική ομάδα εναντιώνεται σε αυτή την καταστροφή που συντελείται στη χώρα. Δείχνουν να πατούν και να βρίσκονται σε άλλη πλανητική διάσταση. Ένας περιπλανώμενος σε τηλεοπτικούς δέκτες κυβερνητικός θίασος που προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο. Που καταδικάζει ένα φαύλο σύστημα που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους δημιούργησαν. Κατηγορούν τους αγωνιστές συνδικαλιστές και ταυτόχρονα εκθειάζουν τους διορισμένους δικούς τους αλλά και τις δυνάμεις που ενώ υποτίθεται ότι αντιμάχονται την εκάστοτε εξουσία είναι οι καλύτεροι σύμμαχοί τους.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση είναι ρευστή περισσότερο από ποτέ. Ο εχθρός της χώρας δεν είναι πια αόρατος. Είναι ορατός και μάλιστα εντός των τειχών. Το πράγμα πρέπει να ζυγιστεί και να μετρηθεί από την αρχή. Το δίλημμα δεν πρέπει να τίθεται στη βάση που ετίθετο μέχρι τώρα σε επίπεδο Μνημονιακό – Αντιμνημονιακό. Πρόκειται περί ψευδεπίγραφου και αποπροσανατολιστικού τύπου διλήμματος. Το θέμα βρίσκεται αλλού. Ελλάδα της αξιοπρέπειας με νοοτροπία νικητή ή Ελλάδα της υποταγής και της ηττοπάθειας. Ελλάδα των αρρωστημένων και επικίνδυνα φασιστικών μυαλών ή Ελλάδα των υγιών και δημιουργικών μυαλών. Όσο αυτό το νεοελληνικό σύστημα από πάνω μέχρι κάτω και το αντίστροφο που διαφεντεύει τούτη τη χώρα εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες παραμένει στη θέση του και κυβερνά η κατάσταση θα βαίνει διαρκώς προς το χειρότερο και πολύ σύντομα θα είναι μη αναστρέψιμη. Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών.
Το 75% της ελληνικής κοινωνίας θα πρέπει να κάνει τις επιλογές του όσο κι αν αυτό μοιάζει ως εκβιασμός ή τελεσίγραφο. Δεν είναι. Είναι κάτι που θα γίνει και θα μπουν τα πράγματα σε μια ρότα ή δε θα γίνει και η χώρα μαζί με τους πολίτες της θα βαδίσει προς την καταστροφή. Κάποιοι λένε πως οι Έλληνες λίγο πριν τον γκρεμό στρίβουν το τιμόνι και αποφεύγουν το μοιραίο. Η τύχη όμως δε θα είναι για πάντα με το μέρος τους…
Post A Comment:
0 comments: