«Καλύτερα ένα φριχτό τέλος, παρά μια φρίκη δίχως τέλος»!

Πλησιάζει πια η Ώρα Μηδέν. Δηλ. το Μεγάλο (τραγικό) Γεγονός, που θα αλλάξει μια και για πάντα τις παραστάσεις μας για την τριγύρω μας υλική πραγματικότητα, ενώ θα γείρει την πλάστιγγα της ιστορίας επικίνδυνα προς την πλευρά ριζικών και τρομακτικών γεωπολιτικών
μεταλλάξεων ολόκληρης της τόσο νευραλγικής περιοχής μας...

Ήδη από την απαρχή της «ελληνικής κρίσης», στα τέλη του 2009 με αρχές του 2010, οι διασημότερες μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη αναμένουν με αγωνία το περίφημο «ελληνικό αναπάντεχο». Τη στιγμή εκείνη, κατά την οποία η ιστορική νομοτέλεια θα οδηγήσει σε μία νέα ανείπωτη εθνική τραγωδία και θα ξεσπάσει για τα καλά το ηφαίστειο που καίει εδώ και καιρό τα σωθικά του έθνους... Αλίμονο στους Γραικύλους πολιτικάντηδες, Σαμαράδες και Βουβουζέλους, που μόνο εκείνη τη στιγμή θα κατανοήσουν την τραγική για τους ίδιους αλήθεια: ότι εγκαταλείφθηκαν από τα ξένα αφεντικά τους στο έλεος της δίκαιης λαϊκής οργής  των Ελλήνων!

Στο κλασικό του έργο «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» [ΣΗΜ.: Μπρυμαίρ είναι ο δεύτερος μήνας του «γαλλικού δημοκρατικού ημερολογίου» και η 18η Μπρυμαίρ του έτους 8 αντιστοιχεί στις 9 Νοεμβρίου του 1799] ο Καρλ Μαρξ γράφει και τα εξής διαχρονικά: «Ας φανταστούμε τώρα το γάλλο αστό μέσα στον εμπορικό αυτό πανικό, με τι τρόπο βασανιζόταν, ζαλιζόταν και θόλωνε το εμπορικά αρρωστημένο του μυαλό από τις φήμες για πραξικοπήματα και για την επαναφορά του γενικού εκλογικού δικαιώματος, από την πάλη ανάμεσα στο κοινοβούλιο και την εκτελεστική εξουσία, από τη Fronde ανάμεσα στους ορλεανικούς και τους νομιμόφρονες, από τις κομμουνιστικές συνωμοσίες στη νότια Γαλλία, από τις δήθεν Jacqueries στους νομούς του Νιέβρ και του Σερ, από τις διαφημίσεις των διάφορων υποψηφίων για την προεδρία, από τα αγύρτικα συνθήματα των εφημερίδων, από τις απειλές των δημοκρατών πως θα υπερασπίσουν το σύνταγμα και το γενικό εκλογικό δικαίωμα με το όπλο στο χέρι, από τα ευαγγελικά κηρύγματα των ηρώων in partibus που ανάγγελναν το τέλος του κόσμου για τη δεύτερη [Κυριακή του μήνα] Μάη 1852, και θα καταλάβουμε γιατί, μέσα σ’ αυτή την ανείπωτη, θορυβώδικη σύγχυση για συγχώνευση, αναθεώρηση, παράταση, σύνταγμα, συνωμοσία, συνασπισμό, φυγή στο εξωτερικό, σφετερισμό και επανάσταση, ο αστός ξεφωνίζει σαν τρελλός στην κοινοβουλευτική του δημοκρατία: «Καλύτερα ένα φριχτό τέλος, παρά μια φρίκη δίχως τέλος!»

Αυτά τα παραπάνω έγραφε ο Μαρξ το... 1852! Δηλ. 161 χρόνια πριν. Και όμως, είναι σαν να τα έγραψε σήμερα... Διότι παραμένει επίκαιρη η τραγωδία των εθνών (του γαλλικού το 1852, του ελληνικού το 2013), που το ως άνω «ρεπορτάζ» του Μαρξ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί για τη σημερινή ελληνική κρίση. Η οποία είναι πέρα για πέρα τεχνητή, διότι αποσκοπεί στη γεωπολιτική ανάπλαση της περιοχής μας.

Η ιστορική διαδικασία και πάλι επανεκκινείται με τρόπο δραματικό. Διαψεύδεται πλήρως ο νεοφιλελεύθερος ψευδοπροφήτης Φράνσις Φουκουγιάμα, που μίλησε πριν από 20 χρόνια για το «τέλος της ιστορίας». Και σήμερα οι Έλληνες πρέπει να φωνάξουν σε Σαμαρά-Βουβουζέλο και Τρόικα: «Καλύτερα ένα φριχτό τέλος, παρά μια φρίκη δίχως τέλος!» Ή, επί το ελληνικότερο: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»!...

Ησαΐας Κωνσταντινίδης