Ένα δράμα σαν κωμωδία

Όταν κύριος Λάκης λέει «διακοπές» δεν εννοεί να βουτάς σε μια θάλασσα αντηλιακού και μετά να αράζεις με τις ώρες στην παραλία χωρίς να κάνεις τίποτε άλλο από το να αντλείς αίμα με την καρδιά. (Στον κατά το δυνατόν πιο αργό ρυθμό, μάλιστα).

Οι διακοπές γι αυτόν είναι εκπαιδευτικά σεμινάρια. Ευκαιρίες για επιτόπια έρευνα και εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Φέτος μάλιστα τον ελκύουν χώρες ιδιαίτερα παράξενες. Όχι από άποψη φυσικού περιβάλλοντος, χλωρίδας ή πανίδας αλλά πολιτικοκοινωνικού στάτους.

Το νησί Σαρκ στη Μάγχη, με τους 600 κατοίκους είναι μια τέτοια επιλογή. Πρόκειται για το τελευταίο κομμάτι ευρωπαϊκής γης όπου ο παλαιού τύπου φεουδαρχισμός ίσχυε μέχρι και το 2008, ένα χρόνο δηλαδή πριν εμφανιστεί ο νέου τύπου φεουδαρχισμός στην Ελλάδα.

Τα σημάδια είναι ακόμα εμφανέστατα και πολλές, άκρως περίεργες συνήθειες εξακολουθούν να ισχύουν. Όπως ότι ο «Σινιόρ», ο διοικητής του νησιού, είναι ο μόνος που έχει το προνόμιο να διατηρεί περιστέρια και τη μοναδική στο νησί μη στειρωμένη σκυλίτσα, δίνοντας μάχες με την Κομισιόν που ισχυρίζεται ότι αυτό αντίκειται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Επίσης 40 πολίτες με τον τίτλο «ιππότης» διατηρούν ισάριθμα μουσκέτα στο σπίτι τους για να προστατεύσουν σε περίπτωση επιβουλής το φέουδο αλλά και τον βρετανικό θρόνο στον οποίο ανήκει. Το 2009 μάλιστα ήταν έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν όταν ένας άνεργος Γάλλος αποβιβάστηκε νύχτα στο νησί και κρατώντας εξελιγμένο αυτόματο όπλο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, απαίτησε την παράδοσή του.

Άλλη επιλογή είναι το νησί Τάνα στο Βανουάτου του Ειρηνικού όπου ως θεός λατρεύεται ο πρίγκιπας Φίλιππος, σύζυγος της Ελισάβετ. Οι κάτοικοι λένε πως τον είδαν εκεί με τα μάτια τους τη δεκαετία του ’50 και από τότε ζουν με την ελπίδα της δεύτερης παρουσίας του. Το γεγονός ότι οι Χριστιανοί περιμένουν πάνω από 2000 χρόνια τη δεύτερη παρουσία του δικού τους θεού, τούς δίνει κουράγιο.

Αναμφισβήτητα όμως καλύτερη επιλογή είναι η πλέον παράδοξη χώρα του πλανήτη. Μια χώρα στην οποία οι διεθνείς συμμορίες των κουστουμαρισμένων γκάνγκστερ του χρήματος μαζεύουν κάθε ευρώ που υπάρχει, φτωχοποιούν το λαό, εξευτελίζουν τους θεσμούς, διαλύουν το κράτος, λεηλατούν ξεδιάντροπα την περιουσία της… Και την ίδια ώρα:

Το πολιτικό προσωπικό της -αποτελούμενο από ατάλαντους δικηγόρους, ξεφτισμένες τηλεπερσόνες, αποτυχημένους πλασιέ βιβλίων και κυρίως από παιδιά ή εγγόνια πολιτικών, ανάξια να κάνουν οποιαδήποτε κανονική δουλειά- παίζει το ρόλο του μπράβου των εισβολέων. Μαζεύει για λογαριασμό τους το χρήμα, το πακετάρει, βάζει σε τσουβάλια τα ασημικά και μετά ξεσκονίζεται, βγαίνει στα κανάλια και λέει ότι σώζει τη χώρα.

Ο λαός, στο μεταξύ, ζώντας ξύπνιος πολλαπλές ονειρώξεις, νομίζει ότι είναι μάγκας, ξύπνιος και ελεύθερος. Ότι είναι απόγονος σοφών και ηρώων και ότι ζει σε μια αταξική δημοκρατία ως ισότιμο μέλος μιας αγαπημένης και ζηλευτής ευρωπαϊκής οικογένειας. Οι άνεργοι νέοι πίνουν ρακόμελο τραγουδώντας στην παραλία και ο πρόεδρος της χώρας γιορτάζει συγκινημένος στον κήπο του την «επέτειο αποκατάστασης της δημοκρατίας»!

Φαρσοκωμωδία δηλαδή που τύφλα να’ χουνε οι Μόντι Πάιθον…

Κι όλα αυτά μπορεί να τα απολαμβάνει ο κύριος Λάκης χωρίς το έξοδο να κλείνει εισιτήρια, ξενοδοχεία και ξεναγήσεις. Του αρκεί ένας καναπές απέναντι από μια τηλεόραση.

Δημήτρης Βάρος