Η διπρόσωπη κηδεμόνας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, καταστατικά και θεσμικά, είναι ένωση κρατών που θεσπίστηκε για λειτουργία και ανάπτυξη σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Σήμερα που κλυδωνίζεται περισσότερο από ποτέ και αυξάνονται σημαντικά οι Ευρωσκεπτικιστές, και όσοι μιλάνε ανοιχτά πλέον για αποτυχία του εγχειρήματος,
οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της και να επαναπροσδιορίσει θέσεις και ιδανικά.

Πέραν της γενικότερης προσέγγισης, αξίζει κανείς να εστιάσει και στην περίπτωση της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια: μια σχέση έντασης, αμφισβητήσεων και διακυμάνσεων που δοκιμάζεται ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα είναι υπόλογη για την καταπάτηση των οικονομικών πολιτικών που όριζε η ΕΕ: οι επιδοτήσεις έγιναν παροχές και μίζες, τα προγράμματα έγιναν πάλι παροχές, τα δάνεια έγιναν μίζες και παροχές, σε μια προσπάθεια να μη χαθούν από πελάτες οι καπάτσοι τότε, αγανακτισμένοι σήμερα πολίτες.

Τεράστιες ευκαιρίες ανάπτυξης- ιδιαίτερα πριν τη διεύρυνση-πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων από OΛΕΣ τις ελληνικές κυβερνήσεις, που είτε εσκεμμένα είτε από ανικανότητα δεν κατάφεραν να αλλάξουν το καρκίνωμα της σχέσης πολίτη-κράτους. Σε οποιαδήποτε συζήτηση περί οικονομικής πολιτικής, η Ελλάδα δεν έχει να αντιτάξει κανένα σοβαρό επιχείρημα: έβγαλε τα μάτια της και τώρα το πληρώνουν κυρίως οι μη φέροντες την ευθύνη. Οι μη φέροντες την ευθύνη όμως, δικαιούνται να αναρωτιούνται πως γίνεται σε ένα κόσμο υπό παρακολούθηση να μην είχε πέσει στην αντίληψη των δανειστών η ανάρμοστη συμπεριφορά των δανειοληπτών. Γιατί δεν επενέβη η Ευρώπη όταν το πρόβλημα ήταν αναστρέψιμο και άφησε να φτάσει στο μη παρέκει;

Οι ρόλοι αντιστρέφονται με την Ευρώπη υπόλογη, σε ότι άπτεται της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των εξοπλιστικών και του μεταναστευτικού.

Μηδέν πρωτοβουλίες της Ευρώπης για την επίλυση του Κυπριακού. Καμία πρόοδος, καμία αλλαγή πολιτικής απέναντι στην Τουρκία, την υπαίτιο του Κυπριακού, αντιθέτως ανοιχτές αγκάλες για την ένταξη και αυτής στην Ένωση χωρίς δεσμεύσεις.

Καμία ριζοσπαστική πρωτοβουλία για το 20ετες πλέον πρόβλημα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, ως μη εμπλεκόμενη, την ίδια στιγμή που στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στήριξαν απόλυτα την απόσχιση Κροατίας-Σλοβενίας και άσκησαν πολιτική αποικιοκράτη απέναντι στη Σερβία. Πως γίνεται να μην αφορά την Ευρώπη ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων, και να το θεωρεί διαμάχη γειτόνων εκτός ευθυνών της, και την ίδια στιγμή να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στην ισοπέδωση ενός κράτους όπως η Σερβία;

Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο ''μεγάλος'' Ευρωπαίος “ειρηνιστής” Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, είχε υπογράψει πρώτος για την "αναγκαιότητα'' των βομβαρδισμών στην Σερβία το 1999, στη λογική του να φύγει ο Μιλόσεβιτς. Δηλαδή πιο απλά βομβαρδίστηκαν νοσοκομεία, σχολεία, γειτονιές και γέμισαν καρκίνο 2 γενιές-με την Ευρώπη υπέρμαχο- επειδή κάποιοι δε συμπαθούσαν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πολύ λογικό. Πως όμως αποφάσισε η Ευρώπη ότι μια εξουσία πρέπει να φύγει ή να μείνει; Με την ίδια λογική, γιατί δεν επενέβαινε στην Ελλάδα, με άλλους τρόπους, ώστε να σταματήσει ο κατήφορος της κλεπτοκρατίας;

Στη δική μας κρίση των Ιμίων, ενώ ο ρόλος της Ευρώπης θα έπρεπε να είναι απολύτως παρεμβατικός υπέρ της Ελλάδος με κάθε μέσο ( κύριοι, ένα κράτος μέλος δέχεται επίθεση, τι προβλέπει το καταστατικό σας;) αφέθηκε το ζήτημα στην διακριτική ευχέρεια των Αμερικάνων, που με μερικά τηλεφωνήματα αποφάσισαν ότι τέρμα οι ναυμαχίες. Τα πρόβατα που έβοσκαν στα Ίμια διαδραμάτισαν σημαντικότερο ρόλο από ότι η Ευρώπη σε εκείνη την κρίση.

Τέλος στη μεγάλη πληγή του μεταναστευτικού η Ευρώπη φρόντισε να διασφαλίσει μέσω 3 συνθηκών την ησυχία της ορίζοντας ως αποθηκευτικό χώρο την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που ήδη αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση, υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει και την ανθρωπιστική κρίση προσφύγων για να μην επιβαρυνθεί η Ευρωπαϊκή αρμονία. Αντί να συζητείται αυτό, συζητείται πως θα γίνει να υπάρξει ελεγχόμενη εισροή οικονομικών μεταναστών στις χώρες του Βορρά από τον πληγέντα Νότο.

Μιλώντας για ανθρωπιστική κρίση, η Ευρώπη σφυρίζει αδιάφορα για τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επιβάλλονται μέσω της διάλυσης του όποιου κράτους πρόνοιας, στο όνομα της ανάπτυξης. Τιμωρεί ισοπεδωτικά, και όχι χτυπώντας στη ρίζα, με συνέπεια να θεωρεί σχεδόν δίκαιο να πεθαίνουν οι Έλληνες αβοήθητοι αφού "έπιναν ούζα τόσα χρόνια και τους ψήφιζαν''.

Κάποιοι από αυτούς ίσως να τους ψήφιζαν γιατί έβλεπαν τους Ευρωπαίους να σφίγγουν το χέρι της ''ισχυρής" Ελλάδας των Χρηματιστηρίων και να την επαινούν. Κατά τα λοιπά όμως, η Ευρώπη έπεσε από τα σύννεφα και τελικώς προσγειώθηκε στα κεφάλια μας.

πηγή φώτο: neolaia.gr
antinoikokuraios