AΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Ο Παρελθοντικός Ενεστώτας

Απ΄την ρίζα περιόριζα, το παρόν αυτό δεν το προόριζα,

σε μια κορνίζα ψήφιζα, τον κύκλο τετραγώνιζα.

Έβριζα, σιχτίριζα, το διάολο μακάριζα, την ψυχή μονάχα μαύριζα,

ψιθύριζα Σύριζα ότι στήριζα μα την ζωή τελικά μόνο σατύριζα.

Σύριζα το κούτελο μου ξύριζα και βρώμα ακόμα ανάβλυζα.

Στην πρίζα για μιά μίζα σε χαράμιζα και το βράδυ με αποκοίμιζα,

σε μια μαρκίζα τους σε σκόρπιζα, τους προγόνους μου αφόριζα.

Δέν σιγύριζα, δεν φοβέριζα ούτε δόντια ποτέ μου έτριζα,

την ζωή μόνο την γκρέμιζα, μπατάριζα, την ψήφο μου ποντάριζα.

Τον Σύριζα τεστάριζα τα λέφτα μου να αυγάτιζα,

μα δέν πλούτιζα όταν άθροιζα και δάκρυζα, τον πόνο άλλο δεν τον όριζα,

οργή και μίσος δεν φυλάκιζα και γρύλιζα, μένος μόνο μύριζα.

Την ημέρα όλο δάκρυζα, σάπιζα, την πάρτη μου σοκάριζα,

το μέλλον μου ντοπάριζα, χασίσι μόνο κάπνιζα,

τα βράδια όλο χαχάνιζα, κακάριζα, το μυαλό μου μόνο ζάλιζα.

Χρωμάτιζα, κιτρίνιζα και απ΄την ντροπή όλο κοκκίνιζα,

νόμιζα με Σύριζα απλά την κάλπη ότι ζωγράφιζα,

Ελλάς, τα σύνορά σου περιόριζα, στα θεμέλια σου σε τορπίλιζα.

Νόμιζα ότι έχτιζα αλλά απ’την ρίζα σαν καρκίνος θέριζα,

μα με αίμα δέν καθάριζα, απλά την κόλαση σοβάντιζα,

με κόκκινο σωτάριζα, την πατρίδα μου τηγάνιζα.

Σύριζα αντίκρυζα και από φόβο μόνο τσίριζα,

στο αυτί τώρα ψιθύριζα και διευκρίνιζα, τους τριακόσιους να ευνούχιζα.

Το παιδί μου αμπαλάριζα, το μέλλον άλλο δεν το δάνειζα.

Από δίκιο πλέον άφριζα, κανέναν σας δεν θα υποστήριζα,

για την πατρίδα μόνο δάκρυζα, τα δαιμόνια τώρα αποκεφάλιζα.

Για μια τιμή τώρα τριγύριζα, γονάτιζα, τα συντρίμμια πλέον σκούπιζα.

Σύριζα ήθελες να νόμιζα απ’την ζωή μου δεν θα σε ξόρκιζα;

Έτσι τον δρόμο τον καθάριζα, τα σκουπίδια ξεσκαρτάριζα.

Ευχή ξανά τον Χριστό να αποθανάτιζα, την Παναγιά μου να χαιρέτιζα,

την ψυχή άλλο δεν αιχμαλώτιζα, τους διαόλους μόνο θα δαιμόνιζα,

γι’ άυτό τα πήρα όλα αμπάριζα και σε όλους ξεκαθάριζα,

στην ζωή μου, την Ελλάδα ποτέ ξανά δεν θα χαράμιζα.

Αμήν

Βασίλης Παπαδόπουλος