πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ
Στον Γιώργο Χατζόγλου
Ας δούμε τα αίτια της ανόδου της Χρυσής Αυγής για να μην μείνουμε και εμείς εκτός αυτής της εθνικής συζήτησης.
Όταν το Ευρώ κατέστη εθνικός στόχος από την Κυβέρνηση του κυρίου Σημίτη ορισμένοι οικονομολόγοι εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους κατά πόσο θα μπορούσε η οικονομία της Χώρας μας, έχοντας το ευρώ ως εθνικό νόμισμα, να αντέξει στον ελεύθερο και άγριο ανταγωνισμό της Ευρώπης.
Ο λόγος της αμφισβήτησης ήταν ότι η Ελλάδα δεν είχε κανένα απόλυτο πλεονέκτημα στην παραγωγή της σε κανένα τομέα. Η απάντηση, πέραν της λοιδορίας, ήταν ότι ναι μεν δεν έχει η χώρα κανένα απόλυτο πλεονέκτημα αλλά οπωσδήποτε έχει σχετικά πλεονεκτήματα σε ορισμένους κλάδους και έτσι θα μπορούσε να σταθεί στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Με τον όρο σχετικό πλεονέκτημα εννοείται ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εξειδικευτεί στην παραγωγή ορισμένων αγαθών και έτσι να μπορεί να πληρώνει τις εισαγωγές της.
Αλλά ο νόμος του σχετικού πλεονεκτήματος δεν ισχύει μέσα στην ΕΕ. Θα ίσχυε αν απαγορευόταν η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και αν πριν και μετά την συναλλαγή επικρατούσε πλήρης απασχόληση στις συναλλασσόμενες χώρες.
Η Ελλάδα ήταν συνεπώς ευθύς εξ αρχής καταδικασμένη να παράξει ελλείμματα.
Οι εραστές όμως του ευρώ – αγράμματοι οικονομικά- όχι μόνο αγνόησαν αυτά τα ερωτήματα αλλά ακολούθησαν επεκτατική δημοσιονομική
πολιτική -η χαρά του έμπορα, του τραπεζίτη, του ανόητου πολιτικού και του καταναλωτή- που αύξανε το ΑΕΠ με πλαστό τρόπο.
Η παγκόσμια τραπεζική κρίση όμως του 2008 τα τίναξε όλα στον αέρα. Απεδείχθη, παρά τις συμβουλές του Κέϋνς, ότι η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική σε καθεστώς ελευθέρου εμπορίου, ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και κοινού νομίσματος είναι καταστροφική γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί το ισοζύγιο πληρωμών. Η χώρα βρέθηκε έτσι καταχρεωμένη και διεφθαρμένη από την κατανάλωση, αποβιομηχανοποιημένη, αποαγροτοποιημένη με μη ανταγωνιστικές υπηρεσίες και εκτός αγορών σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αλλά αιφνιδίως, στη μοίρα της Ελλάδος βρέθηκαν όλες οι χώρες του Νότου της ΕΕ. Όλες βρέθηκαν με τον ένα ή άλλο τρόπο καταχρεωμένες. Η μισή Ευρώπη έγινε φτωχή, η άλλη μισή πλουσιότερη!
Τώρα η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες του Νότου καλούνται με βίαιο τρόπο να αποπληρώσουν δάνεια και να ανακαλύψουν τι σημαίνει απόλυτο πλεονέκτημα για να επιβιώσουν ή να πεθάνουν στην ευρωζώνη.
Απόλυτο πλεονέκτημα σημαίνει όμως ή την εκμετάλλευση των χαμηλών μισθών καθεστώτος εργασιακού μεσαίωνα ή την εκμετάλλευση της απόλυτης τεχνολογικής υπεροχής που μέσω αυτής παράγονται προϊόντα υψηλής τεχνογνωσίας. Επειδή το δεύτερο αποκλείεται μας περιμένει το πρώτο.
Κατ’ ανάγκη εισερχόμαστε στον εργασιακό μεσαίωνα που εδώ στη χώρα μας θα αποκαταστήσει την ελληνική παραγωγή στην φυσική της προσφορά με ανεργία που θα φθάσει το 40% επισήμως ή ακόμα και παραπάνω. Αφού η αγορά εργασίας της Κίνας γίνει το προτυπό μας, τότε μπορεί να έλθει ο καλός καπιταλιστής να επενδύσει.
Αν το δούμε όμως το πρόβλημα συνολικότερα, η αναπτυξιακή λιτότης, που εφαρμόζεται με μικρές παραλλαγές, σε όλη την Νότια Ευρώπη, στη Γαλλία και στην Αγγλία ακόμα, οδηγεί όλες οι χώρες της ευρωζώνης σε
βαθειά ύφεση και μακροχρόνια ανεργία. Ήδη 120 εκατ. Ευρωπαίοι ζουν μέσα στη φτώχεια. Κατά συνέπεια το παιχνίδι στο τέλος μας θέλει όλους μέσα στη γενική ύφεση παρά την δημιουργία αρχικού πλούτου στο βορρά της Ευρώπης.
Ενώ λοιπόν η κρίση αποκάλυψε όλες τις λάθος υποθέσεις των νεοφιλελεύθερων για την ενοποίηση της Ευρώπης, αφού ξέχασαν ότι η Ευρώπη αποτελείται από χώρες με διαφορετικές παραγωγικότητες και παραγωγικές δομές, επιμένουν να επιλύσουν το πρόβλημα με την λιτότητα που οδηγεί στην καταστροφή.
Αυτό ήταν άραγε το όραμα των Πατέρων της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης; Η καλπάζουσα ανεργία, η κακή υγεία, η λειψή παιδεία, τα χαμηλά μεροκάματα, οι εξαθλιωμένες συντάξεις, η επισφαλής Δημοκρατία; Φυσικά και δεν ήταν αυτό. Το όραμα ήταν η σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών, η συνεργασία των λαών, μια ζωή πολιτισμένη για τους λαούς της Ευρώπης.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε την κρίση πρώτα. Δεν θα γινόταν αν οι χώρες του Βορρά αγόραζαν από τις χώρες του Νότου ή επένδυαν στις χώρες του Νότου όσο είναι το εμπορικό τους πλεόνασμα. Τότε οι θέσεις εργασίας και στις χώρες του Νότου και του Βορρά θα στηρίζονταν και ‘το εμπόριο θα γινόταν εκούσια και ελευθέρα ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών επωφελής δι’ όλους τους συμμετέχοντες’.1
Εδώ φτάσαμε πια στην ουσία της κρίσης. Σύμφωνα με την σκέψη του Κέϋνς η κρίση στην Ευρώπη οφείλεται στην επενδυτική αστάθεια στην οικονομία σύμφωνα με την οποία οι αποταμιεύσεις κινούνται με ταχύτερο ρυθμό απ’ ότι οι επενδύσεις. Τότε η πτώση τη ζήτησης είναι αναπόφευκτη και η κρίση εμφανίζεται. Αφού η συνολική ζήτηση
μειώνεται όλη μαζί η Ευρώπη έχει μπει σε μια επική ύφεση και ανεργία. Το πρόβλημα είναι η ελλιπής ζήτηση και αυτή δεν αυξάνει με την λιτότητα.
Πως η κρίση γίνεται ευκαιρία; Απλά με το να επενδύσουν οι Βόρειοι στο Νότο! Δεν θέλουμε άλλα δάνεια. Επενδύσεις θέλουμε.
Τα κόμματα που είναι στην κυβέρνηση και οι αριστερές παραφυάδες, στους παραπάνω προβληματισμούς, έχουν απαντήσει με τα μνημόνια. Περιμένουν το αόρατο χέρι να φέρει επενδύσεις. Δεν θα το δουν βέβαια ποτέ και συνεχίζοντας την ίδια πολιτική θα βλέπουν την ΧΑ σαν την Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι θα κόβουν και άλλα θα φυτρώνουν μονομιάς
Υπάρχουν και άλλα κόμματα που σοβαρά θα πρέπει να δουν το οικοδόμημα της Ευρώπης. Τι πήγε λάθος, τι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν, πως θα προχωρήσουμε χωρίς θύματα και θύτες ή στο κάτω-κάτω μήπως πρέπει να φύγουμε από το ευρώ;
Έτσι θα πολεμήσουμε και τον ολοκληρωτισμό των νεοφιλελεύθερων και των ναζιστών. Μην ξεχνάμε ότι τον ναζισμό και τον Χίτλερ τον εξέθρεψε η λιτότητα των νεοφιλελεύθερων την δεκαετία του 1930 και αν η Δημοκρατία σώθηκε στην Αμερική, σώθηκε γιατί εκεί δούλεψαν τα οικονομικά της ζήτησης. spyridonstalias@hotmail.com
10-10-2013
1 John Maynard Keynes: The General Theory of Employment, Interest, and Money, A Harbinger Book, New York, 1964, Κεφ.24, IV, σελ 383, στα Ελληνικά σελ. 342.
Post A Comment:
0 comments: