Ένα plan B για την Ελλάδα

Η επιχειρηματική, κοινωνική και πολιτική «ελίτ» της χώρας αποτελείται ως επί το πλείστον από ανθρώπους ιδιαίτερα χαμηλού επιπέδου. Για αυτό άλλωστε και επέπλευσε τόσα χρόνια στην επιφάνεια.

Κάποια στιγμή όλα τα πράγματα τελειώνουν. Ακόμα και οι χειρότεροι εφιάλτες. Ο εφιάλτης που έχει ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται κάπου στο τέλος του. Τα σημάδια έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ και αρκετό καιρό αλλά πλέον είναι ορατά περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το σχέδιο μπαίνει στην τελική του ευθεία. Το μόνο που είναι πια σίγουρο είναι ότι όταν ξυπνήσουν οι Έλληνες θα αισθανθούν την πραγματικότητα της αδιαφορίας, της λήθης αλλά και των λανθασμένων επιλογών τους. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτό το ξύπνημα να κατανοήσουν ότι οι πράξεις και ο τρόπος ζωής τους όλα αυτά τα χρόνια έχουν αφήσει τα σημάδια τους και τις πληγές τους πάνω στο σώμα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Οι πληγές αυτές θα πάρει αρκετό χρόνο για να επουλωθούν. Δεν αλλάζουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Η οικονομία θα αλλάξει. Τα οικονομικά θα βρουν κάποια στιγμή τις ισορροπίες τους. Πέρα από την οικονομία που σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον παίζει τον δικό της ρόλο υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να ιαθεί. Τα φαινόμενα της κοινωνικής παθογένειας.

Η ελληνική κοινωνία νοσεί εδώ και αρκετά χρόνια. Η οικονομική κρίση απλά ήρθε και ξεγύμνωσε κάτι που πολύ καιρό πριν ήταν σάπιο και άρρωστο. Οι ψυχές των Νεοελλήνων. Πολλοί τις «πούλησαν» στον διάβολο με χαμηλό αντίτιμο. Θυμίζει εκείνη την περίφημη ταινία του Δ. Χορν «Αλίμονο στους νέους». Εξαιρετικά διδακτική. Κάτι τέτοιο έκανε και η πλειονότητα των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια. Έχοντας πλήρη συνείδηση του τι έκανε στις πολιτικές του επιλογές, οδήγησε στις θέσεις εκείνες που ορίζουν τις τύχες ολόκληρης της κοινωνίας ότι χειρότερο υπήρχε μέσα στις κοινωνικές τάξεις. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Ήταν απόλυτα συνειδητή. Ήταν επιλογή εξυπηρέτησης μικρών ή μεγαλύτερων ιδιοτελών συμφερόντων. Ήταν η λογική του βολέματος. Ακόμα και τώρα γίνεται. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Απλώς τώρα απολαμβάνουν τα προνόμια όλο και λιγότεροι και ειδικά όσοι βρίσκονται πιο κοντά σε ανθρώπους της εξουσίας.

Η επιχειρηματική, κοινωνική και πολιτική «ελίτ» της χώρας αποτελείται ως επί το πλείστον από ανθρώπους ιδιαίτερα χαμηλού επιπέδου. Για αυτό άλλωστε και επέπλευσε τόσα χρόνια στην επιφάνεια. Είναι γνωστό ότι μόνο οι φελλοί επιπλέουν. Για να μπορέσουν βέβαια να επιπλεύσουν αλλά και να «διαπρέψουν» αυτά τα όντα και να εξουσιάζουν έναν ολόκληρο λαό κάτι πρέπει να συνέβαινε και στα κάτω στρώματα της κοινωνίας. Ω του θαύματος πολλοί από τα κάτω που μέχρι τώρα «αγρόν ηγόραζαν» κάπως έχουν αρχίσει να ανησυχούν. Καπιταλισμός βέβαια δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Το οικονομικό αυτό μόρφωμα κυριαρχεί σε όλο τον πλανήτη.

Καπιταλισμό για παράδειγμα έχει και η Σουηδία. Το σύστημα βέβαια εκεί δεν παρεκτρέπεται. Έχει και τους κανόνες του και δύσκολα τολμά κάποιος να τους παραβεί. Υπάρχει μια συγκεκριμένη κουλτούρα. Ένας τρόπος ζωής και ένα αξιακό σύστημα που δεν επιτρέπει τις λογικές του «αχταρμά» και του «πάρτα όλα». Εκεί έχουν και Παιδεία και Υγεία και Εργασία και όποιος τολμήσει να αγγίξει αυτούς τους πυλώνες μιας υγιούς κοινωνίας τότε αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Προφανώς οι Σουηδοί κάτι λιγότερο θα ξέρουν από τους ξερόλες Έλληνες. Κάποιο λάθος θα κάνουν. Προφανώς δεν έχουν και συμπλέγματα. Εκεί για παράδειγμα δεν έχουν πρόβλημα να πορευτούν μαζί στη ζωή μια ακαδημαϊκός με έναν υδραυλικό. Εύκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί τι θα γινόταν αν γινόταν αντιληπτή μια τέτοια σχέση σε νεοελληνικό περιβάλλον. Στη Σουηδία αν το κόμμα που κέρδιζε τις εκλογές όχι μόνο δεν υλοποιούσε το πρόγραμμά του αλλά έκανε τα ακριβώς αντίθετα από τις εξαγγελίες του θα αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα. Ακόμα και ποινικό και όχι μόνο πολιτικό. Στη Σουηδία όμως υπάρχουν πολίτες και όχι ραγιάδες. Όπου υπάρχουν πολίτες υπάρχουν σωστές και δίκαιες για τον λαό κυβερνήσεις ανεξάρτητα από το αν είναι αριστερές ή δεξιές. Οι Σουηδοί πολίτες έχουν εμπιστοσύνη και στο πολιτικό τους σύστημα και στους θεσμούς. Υπάρχει ένας αμφίδρομος σεβασμός. Το ότι βέβαια για να υπάρξει αυτό το Κράτος δικαίου έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο αριστερές και προοδευτικές κυβερνήσεις έχει την ιδιαίτερη βαρύτητά του.

Αλήθεια είναι ότι ο αιώνας που πέρασε βρήκε την Ελλάδα μέσα στη δίνη συνεχών πολέμων και πολιτικών αναταράξεων. Έχει τη σημασία του και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη αλλά δεν πρέπει να είναι δικαιολογία ούτε και «καραμέλα». Και άλλες χώρες βρέθηκαν σε παρόμοιες καταστάσεις αλλά ορθοπόδησαν μετά την καταστροφή. Τούτη η χώρα ακόμα και στα ειρηνικά διαλείμματα πάντα έβρισκε έναν τρόπο να είναι διαιρεμένη. Πολλοί έχουν ισχυριστεί ότι ο ξένος παράγοντας φταίει για αυτό. Μέχρι ενός σημείου βέβαια. Οι λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, όποιες και αν ήταν αυτές στο πέρασμα τόσων χρόνων, που πάτησαν τούτα τα χώματα για να υπηρετήσουν τα δικά τους πάντα συμφέροντα έβρισκαν πάντα στρωμένο το έδαφος και εκμεταλλεύονταν αυτό ακριβώς το πάθος, αυτή τη μανία των Ελλήνων να είναι διαιρεμένοι. Να τρώγονται μεταξύ τους. Αυτή ήταν και παραμένει η κυριότερη αιτία όλων των δεινών για την Ελλάδα. Αυτή η κακή νοοτροπία που θυμίζει μια μικρή αγέλη ψαριών που τσακώνεται μεταξύ της αντί να αντιληφθεί ότι έρχεται καταπάνω της ο καρχαρίας. Ο καρχαρίας όλα αυτά τα χρόνια δάγκωνε και από ένα κομμάτι. Δεν πτοούσε αυτό τους Έλληνες. Συνέχιζαν την πορεία τους χωρίς τύψεις, χωρίς περισυλλογή. Μέχρι να έρθει ο επόμενος καρχαρίας. Πάλι και πάλι και πάλι. Και ξανά προς τη δόξα τραβά. Τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα σε αυτή τη χώρα. Η μικρή Ελλάδα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον πλανήτη στέκει σήμερα ως ο φτωχός συγγενής του ανθρώπινου γένους. Ως παρίας. Εκεί την οδήγησαν «πολίτες» και «πολιτικοί» των τελευταίων είκοσι χρόνων. Έγιναν σίγουρα λάθη προγενέστερα των είκοσι χρόνων. Είναι άλλο πράγμα βέβαια τα λάθη και άλλο τα εγκλήματα.

Στις τελευταίες εκλογές ειδικά σε ότι αφορά τα λεγόμενα παλιά κόμματα εξουσίας εξελέγησαν ίσως οι χειρότεροι «πολιτικοί» των τελευταίων δεκαετιών. Άνθρωποι του κομματικού σωλήνα, των μηχανισμών, των συμφερόντων. Άνθρωποι κενοί περιεχομένου, με έτοιμες «καριέρες», αδούλευτοι, πανελίστες και «γλάστρες» πολυτελείας. Εκφυλισμένο «πολιτικό» σύστημα μιας το δίχως άλλο εκφυλισμένης και άρρωστης κοινωνίας. Δε θα μπορούσε βέβαια κάποιος να περιμένει κάτι καλύτερο όταν την ίδια στιγμή αυτή η «κοινωνία» έστελνε στην εθνική αντιπροσωπεία δίνοντας μάλιστα ένα τεράστιο ποσοστό σε μπράβους της νύχτας, φασίστες, νεοναζί και ότι άλλο μπορούσε να βγει από τους υπονόμους της Ιστορίας. Πολλοί αναρωτήθηκαν αν αυτοί που τους ψήφισαν ήταν όντως φασίστες. Ότι τάχα ο «κόσμος» δεν τους ήξερε. Ένα χρόνο μετά και ύστερα από όλα όσα έχουν κάνει έχει κάποιος άραγε αμφιβολία; Αλήθεια ένα χρόνο μετά αμφιβάλλει κάποιος ότι αυτό το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής δεν είναι το μακρύ χέρι του συστήματος;

Ο κύριος Γιάννης Πρετεντέρης φρόντισε να το αποδείξει με τον καλύτερο τρόπο μέσα στο Σαββατοκύριακο που πέρασε μέσα από ένα πραγματικά κατάπτυστο άρθρο. Από ένα μιντιακό σύστημα βέβαια που κάνει διαφήμιση στους φασίστες και έχει από το πρωί μέχρι το βράδυ με το λιβανιστήρι ανά χείρας όλους αυτούς που με τις πολιτικές τους οδήγησαν μέχρι εδώ τη χώρα δε μπορεί κάποιος να περιμένει κάτι καλύτερο. «Είναι πολλά και τα λεφτά Άρη» αλλά και τα δάνεια. Ακόμα και αν υπάρχει βέβαια στοχευμένη παραπληροφόρηση σε ότι αφορά την «ενημέρωση» δεν πρέπει κάποιος να ξεχνά και την τεράστια συνεισφορά στις «τέχνες» και τον πολιτισμό που μας προσφέρει αυτός ο τηλεοπτικός βόρβορος. Η προβολή των τηλεοπτικών σκουπιδιών του τίποτα, τα τούρκικα, τα «μεσημεριανάδικα» και άλλα τινά ταΐζουν με πλούσια «πνευματική» τροφή τους πολίτες και εν δυνάμει ψηφοφόρους. Κάπου εκεί αρχίζει κάποιος που σκέφτεται με την απλή, την κοινή λογική ότι το Plan B δεν είναι άλλο από το να μαζέψουν όλοι αυτοί τα πράγματά τους και να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού. Σε μια από τις χώρες που θαυμάζουν. Ίσως αυτό θα ήταν μια κάποια λύση.

Αντί να μεταναστεύει όλο αυτό το άξιο επιστημονικό προσωπικό, τα φωτεινά και υγιή μυαλά, οι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία να μεταναστεύσουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της καταστροφής, οι φίλοι τους οι αποικιοκράτες που έφεραν και οι θαυμαστές τους όπου και αν ανήκουν. Οι υπόλοιποι που θα μείνουν πίσω θα τη βρουν την άκρη. Θα βρουν τη λύση στα προβλήματα. Δε θα είναι εύκολο αλλά θα τη βρουν για έναν πολύ απλό λόγο. Η κοινωνία θα είναι πια απαλλαγμένη από τους δεσμώτες της, από τους δυνάστες της. Ας τους δοθεί μια εύλογη διορία. Να το πράξουν χθες. Ικανό χρονικό διάστημα και δίκαιο. Όσοι μείνουν πίσω θα τη βρουν την άκρη. Όπως άλλωστε λέει και η ποιήτρια Μιμή Τατάκη: «Υπάρχουν κάποιες μελωδίες μαγικές που δεν πνιγήκανε στης φτήνιας το ναυάγιο, κάποια στιχάκια που δεν είδαν κριτικές αφού δεν είχαν ούτε μπάρμπα, ούτε Άγιο»… Είναι ώρα πια… Επιτέλους φύγετε…

Του Κώστα Καπνίση