Να μας χωρίσουν θέλουν, να μας βάλουν απέναντι τον έναν στον άλλο και να μαλώνουμε μεταξύ μας για να ξεχάσουμε αυτούς που μας έβαλαν σε ετούτη την καταιγίδα.
Αυτό βλέπω αυτές τις ημέρες, που με αφορμή το κλείσιμο της κρατικής ραδιοφωνίας και
τηλεόρασης, χωριστήκαμε οι Έλληνες σε υποστηρικτές των απολυμένων και σε καταγγέλλοντες τα μύρια όσα.
Επειδή το δικό μου το μυαλό είναι μικρό, θέλω να με βοηθήσεις αδελφέ και να μου εξηγήσεις τι πιστεύεις πως πρέπει να γίνει, τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε να πέφτουμε και να ξεκινήσουμε την πορεία μας προς το εμπρός.
Όσοι εργάζονταν στην ΕΡΤ κατηγορούνται ότι όλοι όσοι μπήκαν με μέσον, ότι πληρώνονταν πάρα πολλά, ότι δούλευαν ελάχιστα και άλλα πολλά. Θα αφήσω στην άκρη την ακρότητα ότι όλοι τσουβαλιάζονται, καλοί – κακοί γίνονται ένα και τα ξερά καίγονται με τα χλωρά. Θα αφήσω στην άκρη και το ότι μπήκαν με μέσον, αφού οι περισσότεροι Έλληνες προσπαθούσαν να βρούνε πολιτικό μέσον για να μπούνε στο Δημόσιο και να εξασφαλίσουν έναν σταθερό μισθό, καλές συνθήκες εργασίας, ασφάλισης έως και σύνταξης. Και φυσικά όλοι το ήθελαν αυτό επειδή στον ιδιωτικό τομέα δεν ισχύει (πάντα) η νομιμότητα και υπάρχει έντονο το αίσθημα της ανασφάλειας του εργαζόμενου.
Τώρα, όμως, τη στιγμή που υπάρχουν περισσότερο από 1,5 εκατομμύρια άνεργοι στην χώρα, βγήκαν στην ανεργία και αυτοί που έσκυβαν τα κεφάλια και υπό τον φόβο της μετάταξης ή και απόλυσης δέχονταν να υπηρετούν κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες.
Μαζί με τους απολυμένους της ΕΡΤ άρχισαν να φοβούνται και δημόσιοι υπάλληλοι ή υπάλληλοι φορέων του Δημοσίου, αφού άρχισαν να αισθάνονται ότι έρχεται η σειρά τους.
Και τώρα, που ένιωσαν αυτό που νιώθαμε όλοι οι άλλοι, αντί εμείς να τους αγκαλιάσουμε, αντί εμείς να ενωθούμε μαζί τους, θέλουμε να τους κάνουμε εχθρούς μας! Προσπαθούμε να τους βάλουμε απέναντί μας και όχι στο πλευρό μας!!! Αν είναι δυνατόν...!
Πατριώτη, πρέπει να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι απέναντί μας. Ποιοι είναι οι κυρίως υπεύθυνοι, ποιοι μας πολεμάνε. Όλους τους άλλους, πρέπει να τους αγκαλιάσουμε, να τους βάλουμε στο πλευρό μας και να ενωθούμε μαζί τους για να γκρεμίσουμε τα αφεντικά και τα μούλικά τους που καταστρέφουν την χώρα.
Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται.
Αλλιώς άσπρη μέρα δεν θα δούμε.
Αλλιώς, θα κάνουμε αυτό που αυτοί οι υπάνθρωποι θέλουν και που το λένε και το ξαναλένε κοντά 4 χρόνια τώρα. Θα συρθούμε στα σχέδιά τους και θα χτυπηθούμε μεταξύ μας, αντί να σταθούμε μπροστά τους και να τους δείξουμε τον δρόμο της δικαιοσύνης και την πόρτα του κελιού τους...
Συγχώρεσέ με, λοιπόν κι αν κάνω λάθος πες μου να διορθώσω την σκέψη μου.
Δεν στέκομαι απέναντι σε πατριώτη, σε αδελφό που υποφέρει όπως κι εγώ.
Μια φορά μας γέλασαν και το κάναμε και ακόμη δεν έχει φύγει το μίσος που σπάρθηκε από τότε.
Δεύτερη φορά αν συμβεί, δεν θα είναι λάθος αδερφέ μου, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε από τα τραγικά λάθη της φυλής μας, τότε δεν μας αξίζει τίποτε από όσα συζητάμε.
Αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε, τότε δεν μας αξίζει ούτε η λευτεριά ούτε τίποτε άλλο.
Γιατί, τίποτε δεν θα μας χωρίζει από τα μονοκύταρα μαλάκια...
Άντε, λοιπόν, να καλέσουμε τους αδερφούς μας, να καλέσουμε το αίμα μας, να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί και να πορευτούμε σε αυτά που ποθούμε, σε αυτά που μας αξίζουν, σε αυτά που μας έταξε ο Θεός ο ίδιος όταν μας έβαλε σε ετούτο τον ευλογημένο τόπο.
Άντε, λοιπόν, με χορούς, με φωνές και με τραγούδια, με λάβαρο την γαλανόλευκη να κινήσουμε στον δρόμο που μας περιμένει. Κι αν νομίζεις πως δεν είναι χρέος, κι αν νομίζεις πως θα προδοθείς, νιώσε την ανάγκη να παλέψεις για να πάρεις όσα σου έκλεψαν, για να ξαναπερπατήσεις περήφανος και να προσφέρεις σε αυτούς που έρχονται μετά από εμάς χαμόγελο και ελπίδα…
Αναγνώστης
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Post A Comment:
0 comments: