Η πιο σκληρή ερώτηση που δέχομαι αυτή την εποχή είναι τι θα κάνω το καλοκαίρι. Άλλες φορές θυμώνω, άλλες το διασκεδάζω. Δεν είναι το καλοκαίρι που δεν ξέρω τι θα κάνω, είναι που δεν βλέπω φως απο δω και μπρος. Δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου.
Απολύθηκα, μια μίζερη αποζημίωση πήρα μια και δούλευα σ' αυτό το γραφείο 3 χρόνια, και δε θα πείραζε να επέστρεφα στο πατρικό μου στα 40 μου, απλώς δεν υπάρχει τίποτα πίσω....
Μια ζωή την έβγαζα με δουλειές που μου επιτρέπαν απλώς να ζω. Προσπαθούσα και επέμενα να είμαι ανεξάρτητη και από οικογένεια και από σχέσεις, και πάντα καλά τα κατάφερνα.
Πώς τώρα θα υποστηρίξω τις επιλογές που έκανα τόσα χρόνια; σκέφτομαι.
Έφυγα από το πατρικό μου, όχι πως χώραγα να μείνω στα 27 μου, μετά πέθαναν ένας ένας και οι γονείς, πούλησα το μερίδιό μου σ' ένα μικρό σπιτάκι που είχαμε στην επαρχία και χάρισα 2 κουτσά χτήματα σε συγγενείς που τα καλλιεργούσαν.
Δουλεύω από τα 22, και μετά από 18 χρόνια είναι η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι πώς θα βγει ο μήνας.
Και είναι μόνο η αρχή....
Τι θα κάνω λοιπόν το καλοκαίρι;
Θα προσπαθήσω να επιβιώσω. Τόσο απλά!
Ema
Post A Comment:
0 comments: