Υπάρχει πρόβλημα (;)

“ Αυτό που είναι πραγματικά ανησυχητικό και περίεργο είναι οι τυχαίες(;) δηλώσεις κάποιων ανθρώπων που κινούνται μέσα ή έξω ή είναι στην κατηγορία «wannabe» στελέχη ΣΥΡΙΖΑ ”

Του Κώστα Καπνίση

Τελικά μετά από πολλές σκέψεις θα οδηγηθούμε σε συμπεράσματα που είτε θα μας στείλουν στο ψυχιατρείο είτε στο Μαρόκο – όπως θα έλεγε και ένας καλός φίλος – να κοιτάμε αν έχει καλή παραγωγή χουρμάδων. Ο ελληνικός λαός είναι περικυκλωμένος από παντού και φως στο τούνελ δεν προβλέπεται όπως λέγαμε και στον στρατό. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και μόνο έτσι δεν αντιμετωπίζεται. Πολλές οι απορίες αλλά ακόμα πιο δύσκολες οι απαντήσεις. Μοιάζει κάποιοι να μην καταλαβαίνουν ή εσκεμμένα να μη θέλουν να καταλάβουν το τι ακριβώς παίζεται αυτή τη στιγμή. Ποιο είναι το διακύβευμα; Η ίδια μας η ύπαρξη πια.

Σε ότι αφορά όλους εμάς, τον απλό λαό τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι άνεργοι μαζί με τους απλήρωτους εργαζόμενους είναι κοντά στα 2 εκατομμύρια. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται αντιμέτωποι με συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα. Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα βλέπουν καθημερινά τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται και ο φόβος και η αγωνία τους έχουν οδηγήσει σε διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Σχεδόν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Δημόσια Παιδεία, Υγεία, ελεγκτικοί μηχανισμοί καταρρέουν. Όλα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Το να περιγράψουμε για άλλη μια φορά το τι γίνεται και τι επικρατεί έξω στην κοινωνία ίσως καταντά και γραφικό. Αυτό που έχει όλη την ουσία είναι το αν μπορούμε να δώσουμε λύσεις. Ένα άλλο ερώτημα είναι αν θέλουμε. Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.

Ένας καλός μαθηματικός αν του δείξεις ένα πρόβλημα θα το θεωρήσει υποχρέωσή του να το λύσει. Ένας καλός ιστορικός αν του δείξεις ένα πρόβλημα θα σου κάνει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση για το τι συνέβη στο παρελθόν και το τι έγινε για να λυθεί. Ένας πολιτικός θα σου μιλήσει για την τέχνη του εφικτού και θα σου πει ότι το γνωρίζει το πρόβλημα αλλά η λύση του θα βρεθεί στο «μεσομακροπρόθεσμο» μέλλον προσπαθώντας βέβαια να αποφύγει οποιαδήποτε εμπλοκή με το όλο θέμα. Που να χαλάει καρδιές και να χάνει ψήφους; Θα το δούμε, θα το εξετάσουμε. Πολλά «θα» και καθόλου ουσία. Είναι τυχαία όλα αυτά; Μήπως δε γνωρίζουμε το τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα; Μήπως δεν ξέρουμε ποιοι οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ; Μήπως δεν ξέρουμε ποιοι έχουν σήμερα στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας; Κι αυτά γνωστά. Οι κύριοι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος που κατέρρευσε με πάταγο αρνούνται να παραδώσουν το τιμόνι. Μήπως ο λαός δεν έχει τις ευθύνες του που τόσα χρόνια ήξερε και δεν εξέφραζε την αντίθεσή του; Τις έχει αλλά δε μπορούμε να ζητάμε ευθύνες από τον λαό. Για το τι κοινωνία φτιάχνεις την απόλυτη ευθύνη έχουν οι πολιτικές ηγεσίες. Αυτές οδηγούν. Δε μπορείς ποτέ να κατηγορήσεις τον συνεπιβάτη σε ένα ατύχημα. Δεν ευθύνεται αυτός για τους λανθασμένους ή ριψοκίνδυνους ελιγμούς του οδηγού. Ένας οδηγός αυτή την υποχρέωση έχει. Να πάει με ασφάλεια και όσο το δυνατό μεγαλύτερη άνεση τους επιβάτες στον προορισμό τους.
Η χώρα μας τη δεδομένη στιγμή βρίσκεται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Από τη μια πλευρά είναι η διεθνής οικονομική κρίση με επίκεντρο τη γερμανοκρατούμενη ευρωπαϊκή ήπειρο και από την άλλη πλευρά η κατάρρευση του κοινωνικού μοντέλου της Ελλάδας που μέσα στην κρίση φανέρωσε όλο αυτό που επιμελώς και τεχνητά κρυβόταν τόσα χρόνια τώρα. Τον άκρατο ατομικισμό γνωστό και ως «παρτακισμό» στην καθομιλουμένη. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές ένας πολύ σημαντικός αριθμός πολιτών αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο βήμα. Να δώσει φωνή σε ένα κόμμα της Αριστεράς. Του έδωσε τόσο ισχυρή φωνή που λίγο έλειψε να πάρει την πρωτιά, ενώ ήταν ένα κόμμα που στις εκλογές του 2009 είχε καταγράψει ποσοστό της τάξης του 4,5%. Από τότε μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εισήλθε σε τροχιά κυβερνητισμού, άρα άρχισε να ωριμάζει. Αυτό έχει ενοχλήσει πολλούς. Φαίνεται από μακριά. Έκανε την πανελλαδική του συνδιάσκεψη και έδωσε λόγο στους πολίτες. Άκουσε, αφουγκράστηκε τις αγωνίες και τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Ετοιμάζεται μέσα στην Άνοιξη να κάνει και το Συνέδριό του που θα βάλει και την τελική σφραγίδα στο κυβερνητικό του πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό, ένα πρόγραμμα που θα βάλει μπροστά στα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Που θα βάλει μπροστά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Που θα αποκαλύψει τελικά το ποια είναι η λεγόμενη πίτα και θα την διανείμει σωστά και δίκαια.

Στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια δε γνωρίζουμε ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Δε γνωρίζουμε ποιο είναι το προϊόν που παράγει αυτή η χώρα και ποιος το καρπώνεται. Υποψιαζόμαστε αλλά δεν το ξέρουμε. Έχουν φροντίσει βέβαια οι κρατούντες για αυτό. Τίποτε δεν αποκαλύπτεται και όταν κάτι πάει να γίνει πάντα κουκουλώνεται και αποσιωπάται. Η ηγετική ομάδα φαίνεται ότι έχει αντιληφθεί το τι πραγματικά χρειάζεται για να μπορέσει όχι απλά πια να διαπιστώνει τα προβλήματα αλλά για να δώσει και τις λύσεις. Οι τελευταίες κινήσεις ήταν απόλυτα επιτυχημένες όχι σε επικοινωνιακό επίπεδο αλλά σε ουσιαστικό. Το ταξίδι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Γερμανία, η συνάντηση με φορείς αλλά και τον ίδιο τον Σόιμπλε ήταν χρήσιμες όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για τη χώρα. Για πρώτη φορά τέθηκε το σοβαρό θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, αλλά και της υπόθεσης Χριστοφοράκου. Το ταξίδι στη Λατινική Αμερική έδειξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να βρει συμμάχους της χώρας παντού. Ειδικά η επίσκεψή του στη Βραζιλία που έχει σοβαρό λόγο μέσα στο ΔΝΤ ήταν σημαντικότατη. Αμέσως μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν σαφής και ξεκάθαρος. Εξήγησε απλά και κατανοητά το ποιος είναι και το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα. Η χώρα και όχι ο ίδιος ο Τσίπρας κέρδισε πολλούς πόντους από αυτά τα ταξίδια και τις επαφές. Στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της όμως ακόμα και τώρα, αυτές τις πραγματικά κρίσιμες στιγμές πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε με την υποκρισία και τον ατομικισμό. Καθαρές κουβέντες.

Η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν έχουν οποιοδήποτε έννομο συμφέρον να κρίνουν και να κατακρίνουν την αντιπολίτευση. Δεν είναι βέβαια αυτή η δουλειά της αλλά είναι θεμιτό και μπορεί κάποιος να κατανοήσει γιατί το κάνει. Δε μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα της κοινωνίας και αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν επιτελεί σωστά το κυβερνητικό έργο γιατί είναι εγκλωβισμένη στις αποτυχημένες μνημονιακές πολιτικές της και επιλέγει να βρει διέξοδο στο να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Ολισθηρός και λανθασμένος δρόμος αλλά είναι μια επιλογή. Αυτό που είναι πραγματικά ανησυχητικό και περίεργο είναι οι τυχαίες(;) δηλώσεις κάποιων ανθρώπων που κινούνται μέσα ή έξω ή είναι στην κατηγορία «wannabe» στελέχη ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι δείχνουν να μη τους ενδιαφέρουν τα πραγματικά προβλήματα αλλά κάτι άλλο. Δεν ξέρουμε τι να υποθέσουμε αλλά το παρακολουθούμε και είμαστε περίεργοι να δούμε τι στόχο έχει. Είναι απλά μια «καρεκλομαχία»; Είναι μια μάχη δικής τους προσωπικής ανάδειξης; Είναι απλά μια αφέλεια; Είναι αδιαφορία μπροστά στα πραγματικά προβλήματα και θέληση ανάδειξης «σοβαρών» προβλημάτων όπως το τι τρώει σε κάποιο μέρος του πλανήτη το πουλάκι τσίου; Είναι μήπως μια επίλυση διαφωνιών σε συζήτηση «αυθεντιών» πριν εκατοντάδες χρόνια; Είναι μήπως το άλλο το γνωστό που μας «δέρνει» σε αυτή τη χώρα; Ότι από τα παραπάνω και να είναι δεν προσφέρει καλή υπηρεσία πάντως. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Όσο συμβαίνει πάντως αυτό και η ηγετική ομάδα του κόμματος της Κουμουνδούρου δέχεται «πυρά» από παντού ένα πράγμα δείχνει. Ότι βαδίζει σε καλό δρόμο και ενδιαφέρεται να πάρει την κυβέρνηση και όχι την εξουσία. Ενδιαφέρεται να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι τίποτε άλλο και αυτό επιτυγχάνεται με το να πάρεις την κυβέρνηση για να υλοποιήσεις το πρόγραμμά σου. Αν αυτό είναι συμβιβασμός τότε ας πουν τον Τσίπρα συμβιβασμένο. Αν είναι να απαλλάξει τον λαό από οτιδήποτε τον πληγώνει και τον καταστρέφει χαλάλι. Ας πάει και το παλιάμπελο. Τίτλος τιμής θα είναι για εκείνον. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Θα επανέλθουμε…