Η χώρα των τρελών (μέρος Γ΄)

Η χώρα των τρελών (μέρος Α΄)

Η χώρα των τρελών (μέρος Β΄)

Ας πάμε χωρίς πρόλογο κατευθείαν στο θέμα.

Λοιπόν ο δυσκολότερος δρόμος του ανθρώπου είναι ο δρόμος προς τα σωθικά του, ο δρόμος που είναι μοναδικός για τον καθένα, ο δρόμος που τελικά λίγοι τολμούν να πάρουν.
Το δύσκολο σ΄αυτόν τον δρόμο δεν είναι ότι ζεις την κόλαση ή ότι θα νιώσεις τόσο πόνο που δεν μπορείς να τον αντέξεις αλλά έχει στην βάση του την αλήθεια, την ειλικρίνεια με τον εαυτό σου και εκεί δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν πλην του ιδίου σου του εαυτού.

Το συνηθισμένο για έναν άνθρωπο όταν δεν νιώθει καλά είναι να προσπαθήσει να αλλάξει το συναίσθημα με κάτι έξω από αυτόν, π.χ. με ποτό, με σεξ, με αλλαγή τοποθεσίας, με γλυκά και γενικώς οτιδήποτε χρειαστεί εκτός από το να το βιώσει και να το αποδεχτεί.
Α να μην ξεχάσω και τα ψώνια με πιστωτική κάνουν εξαιρετική δουλειά, δεν νιώθεις το συναίσθημα αλλά χάνεις την εθνική σου κυριαρχία!!!!
Έτσι και τώρα σχεδόν όλοι λένε μα με ποιόν αρχηγό θα αλλάξουμε την κατάσταση;
Ποιος αρχηγός θα μας οδηγήσει στην ελευθερία από τα μνημόνια και τους προδότες;
Εδώ είναι η διαφορά με τους ανθρώπους που παίρνουν τον δρόμο προς την ψυχή τους, με αυτούς που περιμένουν τον αρχηγό.

Αυτός που είναι κοντά στην ψυχή του ξέρει πως η ελευθερία του είναι αποκλειστικά προσωπικό του προνόμιο, είναι το χρέος του προς την ύπαρξή του, είναι το μεγαλύτερο ιδανικό που του δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεται, να αγαπάει και δεν σταματάει ποτέ να μάχεται για αυτά τα ιδανικά.
Είναι με λίγα λόγια ο αρχηγός της ζωής του και η παρουσία του μόνο θαυμασμό προκαλεί.
Αντιθέτως οι περισσότεροι περιμένουν μία ολόκληρη ζωή να έρθει ο σωτήρας τους, να τους ανακοινώσει την ελευθερία τους κάποιος πρόεδρος, περιμένουν να τους λυπηθεί ο τραπεζίτης, αναζητούν θεούς που θα τους τάξουν μία άλλη καλύτερη ζωή, αλλά, αφού πεθάνουν πρώτα!!!!!
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ψάχνει για το τέλειο σύστημα χωρίς καν να αναρωτηθεί ποιες είναι οι δυνατότητες που έχει σαν άτομο και πιο θράσος τον οδηγεί στο να απαιτεί το τέλειο.
Οι περισσότεροι μαθαίνουν τόσα πολλά ψέματα στην ζωή τους που η αλήθεια μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Και η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται από την πεποίθηση που έχουν όλοι για το εγώ τους και το πόσο καλά ξέρουν τον εαυτό τους.
Είναι βαθιά νυχτωμένος όποιος λέει: εγώ τον εαυτό μου τον ξέρω.........
Είναι δυνατόν ποτέ να ξέρει ο οποιοσδήποτε μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ;
Αυτό το ξέρω τον εαυτό μου σημαίνει πως αρνείται να μάθει την ίδια του την ύπαρξη, αρνείται να παλέψει για τον εαυτό του, κλείνει τα μάτια και πέφτει στην αιώνια λησμονιά της ύπαρξης του.
Πέφτει στην αγκαλιά του φόβου και ταξιδεύει μέχρι να συναντήσει το μοιραίο, περπατάει με τον φόβο παρέα ψάχνοντας μια γωνιά όπου θα νιώσει ασφαλής, αγοράζει αγάπη έτοιμη, πιστεύει κάθε είδους σωτήρα που θα τον λυτρώσει από την τριβή με τον εαυτό του.

Ψάχνουμε τώρα γιατί ο ‘Έλληνας δεν επαναστατεί, γιατί δεν αντιδρά σε όλη αυτή την παρανοϊκή κατάσταση.
Είμαι 43 χρονών και όταν σκέφτομαι σε τι ψέμματα έχω ζήσει, σε τι εικονικές πραγματικότητες έχω ρίξει τα όνειρά μου, τρομάζω και ξερνάω, αλλά δεν τα παρατάω μάχομαι προσπαθώντας να ακούσω την ψυχή μου.....

Ο άνθρωπος που παίρνει τον δρόμο προς την ψυχή του δεν θα ακούσει κανέναν άλλον εκτός από την ψυχή του.......
Και πόσοι είναι αυτοί; Πολλοί λίγοι και αυτοί οι λίγοι θα αλλάξουν αυτόν τον κόσμο !!!!!

συνεχίζεται.....

Άκης κουστουλίδης