ΤΟ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΟ ΝΕΟΡΩΜΕΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Συμφωνώ με το άρθρο περί φοροδιαφυγής. (σ.σ. βλ. The “art” of tax evasion in Greece).

Έχει αναπτυχθεί μια πολεμική κατά τού κάθε μικρομεσαίου ελεύθερου επαγγελματία χωρίς να γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο κλεπτοκρατικό νεορωμέικο κράτος.


H φοροδιαφυγή είναι τεράστιο έγκλημα σε ένα ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος. Είμαστε όμως εμείς ένα ευνομούμενο και δημοκρατικό κράτος κι αν είμαστε, πότε γίναμε και δεν το πήραμε χαμπάρι; Αυτό είναι το ζητούμενο. Υπάρχει άραγε ανταποδοτικότητα από πλευράς τού κράτους στους φόρους, που καταβάλλουν οι πολίτες; Τί γίνονται άραγε τα χρήματα, που εισπράττονται από φόρους, αλλά και τα δάνεια, που παίρναμε όλα αυτά τα χρόνια από την Ε.Ε;

Είναι γεγονός λοιπόν, πως πάνω από 75% των εισπραχθέντων χρημάτων κατέληγε σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, κρατικών λειτουργών, μίζες πολιτικών και στελεχών τής δημόσιας διοίκησης.

Όταν λοιπόν, ένας πολίτης γνωρίζει, πως τα χρήματα, που πληρώνει σε φόρους, δέν θα καταλήξουν σε νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους, υποδομές και γενικά σε κοινωφελή έργα, που θα ευεργετούν το μέσο πολίτη, αλλά στις τσέπες δημοσίων υπαλλήλων, οκνών και αντιπαραγωγικών στην μεγάλη τους πλειοψηφία με ροπή στο λάδωμα και τη ρεμούλα, τότε ποιος ο λόγος και ποια τα κίνητρα να δηλώσει το πραγματικό του εισόδημα;

Ξέρουμε καλά τί γινόταν και τί γίνεται στις εφορίες. Η ταρίφα γνωστή σε όλους μας: 20% το κράτος, 30% οι εφοριακοί και 50% ο φοροδιαφεύγων στην καλύτερη περίπτωση, διότι τις περισσότερες φορές το κράτος δεν παίρνει τίποτα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε, πως είναι κυβερνητική προτεραιότητα να πληρωθούν τα εφάπαξ των 45άρηδων συνταξιούχων τού δημοσίου.

Ας πάμε όμως και λίγο παρακάτω. Αφού λοιπόν οι υπεύθυνοι για την κατάντια μας είναι οι φοροδιαφεύγοντες ελεύθεροι επαγγελματίες τότε πώς εξηγείται άραγε ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των λουκέτων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και ο τεράστιος αριθμός των ανέργων, όλοι προερχόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει έστω και ένας απολυμένος δημόσιος υπάλληλος; Κανένας. Ούτε καν οι επίορκοι.

Ζούμε σε μια χώρα, που λόγω των επίπλαστων «αριστερών» της καταβολών, το «επιχειρείν» πρέπει όχι μόνο να αποθαρρύνεται, αλλά ενίοτε και να διώκεται. Η κάθε καινοτομία θεωρείται ως επικίνδυνη, γιατί χαλάει τη «βολή» τού κάθε δημόσιου υπάλληλου, που θα πρέπει να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα. Από ποιον λοιπόν να προχωρήσει η μηχανογράφηση για παράδειγμα. Ποιος στ' αλήθεια θέλει πραγματικά να κάνει μεταρρυθμίσεις;

Εδώ ζούμε σε μία χώρα, που δεν ξέρει πόσους δημόσιους υπαλλήλους έχει. Ζούμε σε μια χώρα, όπου μία δράκα ανθρώπων (υπάλληλοι τής βουλής) γονατίζει μια ολόκληρη κυβέρνηση και την αναγκάζει να πάρει πίσω νομοσχέδια. Για ποιο κράτος δικαίου μιλάμε;

Συμπεραίνοντας λοιπόν, θα έλεγα, πως το κράτος πρέπει πρώτο να δώσει το παράδειγμα τής κοινωνικής δικαιοσύνης και τής διαύγειας, αλλά πρωτίστως, τής αξιοκρατίας.

Όταν λοιπόν ο μέσος πολίτης βλέπει, πως τα χρήματά του πηγαίνουν στη διατήρηση κομματικών στρατών και στους τραπεζικούς λογαριασμούς διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών, αισθάνεται όχι μόνο κορόιδο, αλλά και θύμα μιας κατάστασης, που δυστυχώς υφίσταται από γενέσεως τού νεοελληνικού κράτους.

Η ανάπτυξη τής χώρας μας περνάει υποχρεωτικά από μαζικές απολύσεις χιλιάδων αντιπαραγωγικών δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό, κανένα από τα παρόντα κόμματα δεν πρόκειται να αποδεχτεί και να εφαρμόσει μιας και αν το έπραττε, δεν θα είχε και λόγο ύπαρξης.

Και μία πρόβλεψη: Πολλοί μιλούν για την ανατροπή τής κυβέρνησης. Εικάζω, ότι αυτό θα συμβεί μόνο, όταν απολυθούν μερικές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Όταν δηλαδή το κράτος τσακωθεί με τον εσώτερο εαυτό του.

Όσο αυτό δεν γίνεται, η κυβέρνηση ούτε θα πέσει ούτε όμως και θα αλλάξει τίποτα σε σχέση με την ανάπτυξη.

Δημαρέτη Κομνηνού