Στρατός στους δρόμους. Πόσο απειλεί τη Δημοκρατία; Μια άποψη από τον Σ.Μηχιώτη

Γράφει ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ Χ.ΜΗΧΙΩΤΗΣ

Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία εις το φύλλο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» της Τρίτης 15/01/2013 ήταν αφιερωμένη εις τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνουν οι Γαλλικές αρχές, από το φόβο
τρομοκρατικών επιθέσεων από ισλαμιστές, εν συνεχεία-ή και συνεπεία-της επιλογής του προέδρου Ολλάνντ να στηρίξει στρατιωτικώς την κυβέρνηση του Μάλι, χώρας της Δυτικής Αφρικής, Νοτίως της Αλγερίας και ΝΑ της Μαυριτανίας, που απειλείται από τις επιθέσεις ισλαμιστών ανταρτών, φανατικών οπαδών της σαρία, μουτζαχεντίν και παρακλάδι, όπως πιθανολογείται, της «Αλ-Κάϊντα».

Η σχετική φωτογραφία εμφανίζει πάνοπλους στρατιώτες να περιπολούν εις την καρδιά του Παρισιού, εις τα Ηλύσια Πεδία, εν μέσω διερχομένων πολιτών, τουριστών κλπ, προφανώς προς ενίσχυση των ληφθέντων εκτάκτων μέτρων από το Υπουργείο Εσωτερικών, καθ’ ο μέτρο δεν επαρκούν οι διαθέσιμες δυνάμεις της Αστυνομίας. Όπως ακουγόταν δε να λέγει μία διερχόμενη, προς τις κάμερες: «Αισθάνομαι πολύ ασφαλής με τους στρατιώτες γύρω μου»

Συμφώνως με την υπάρχουσα πληροφόρηση, δεν έχουν διατυπωθεί αρνητικά σχόλια και πολύ περισσότερο δεν έχουν εκδηλωθεί κινητοποιήσεις κατά της σχετικής εμπλοκής των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, εις αποστολές ενίσχυσης της αστυνόμευσης εις την επικράτεια της Γαλλίας. Βεβαίως αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί και ως έλλειψη δημοκρατικών αντανακλαστικών εις τη Γαλλία.

Εις τη χώρα μας, πλειοδοτεί η φιλολογία και η πολεμική-μέχρις σημείου άκριτου ακτιβισμού-περί της «κρατικής καταστολής» και παρουσιάζεται ως «αντιδημοκρατική» ακόμη και η ισχυρή αστυνόμευση, όταν οι αρμόδιες αρχές εκτιμούν ότι συντρέχουν λόγοι ενίσχυσης των μέτρων ασφαλείας, συνεπεία ιδιαιτέρων λόγων ή εκτάκτων γεγονότων. Πολύ περισσότερο, τυχόν συνδρομή από τις Ένοπλες Δυνάμεις θα κινδύνευε να θεωρηθεί ανησυχητική ένδειξη, ακόμη και από νουνεχείς πολίτες, ικανή να ξυπνήσει ακόμη και φόβους επικείμενου πραξικοπήματος(!).

Δεν είναι τυχαίο, ότι, κατά τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 πέρυσι εις τη Θεσσαλονίκη, η οποία συνέπεσε με την 100η επέτειο των νικηφόρων ναυμαχιών των Βαλκανικών πολέμων, η ανάπτυξη στρατιωτών με τον οπλισμό τους και βεβαίως χωρίς σφαίρες, από τις δύο πλευρές της πορείας των στρατιωτικών τμημάτων που παρήλασαν, αντιμετωπίσθηκε με ιδιαίτερη καχυποψία.
Ιδιαιτέρως δε από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, και δη διά στόματος του «σκιώδους» ΥΕΘΑ του κόμματος της μείζονος αντιπολιτεύσεως Θ. Δρίτσα, εκτιμήθηκε ότι επρόκειτο γιά «γενική δοκιμή» σχεδίων εμπλοκής των Ενόπλων Δυνάμεων σε συμπληρωματικό ρόλο επιχειρήσεων αστυνομικής καταστολής, σε ατυχή μεταφορά του συμβάντος με την εισβολή ναυτεργατών εις το Στρατόπεδο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Τότε ζητήθηκε πράγματι η συνδρομή της Αστυνομίας γιά την αποκατάσταση της τάξεως σε στρατιωτικό χώρο, όπως θα έπρεπε και κατ’ ουδένα δεν ενεπλάκη ο Στρατός, πέραν της προτροπής προς τους βιαίως εισελθόντες ναυτεργάτες να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο, όπως τους εζήτησε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχ. Κωσταράκος και τελικώς συνέβη. Άλλωστε ο Στρατός δεν έχει, υπό το Δημοκρατικό καθεστώς που ζούμε, κανένα λόγο και καμία αποστολή να έρχεται αντιμέτωπος με πολίτες.

Το θέμα τίθεται προς συζήτηση από αυτό το σημείο και μετά. Ο υπάρχων κανονισμός «Εξωτερικής Υπηρεσίας των Στρατευμάτων» δεν προβλέπει ουδεμία εμπλοκή των ΕΔ γιά την διασφάλιση της τάξεως εν καιρώ ειρήνης. Απλώς ορίζει τα όρια και τις υποχρεώσεις στρατιωτικών τμημάτων εκτός Μονάδων, γιά τον σκοπό συγκεκριμένων κινήσεων ή αναγκών αυστηρώς στρατιωτικού χαρακτήρα, όπως π.χ. η συμμετοχή σε επίσημους εορτασμούς, οι τελετές γιά την έπαρση ή την υποστολή σημαίας σε δημόσιους χώρους, οι χρηματαποστολές από την ΤτΕ κατά το παρελθόν κ.ο.κ.

Είναι πολύ εσπευσμένο και ερευνητέο αρνητικώς ως προς την σκοπιμότητά του, να δούμε κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει εις τη Γαλλία, λόγω της εμπλοκής της χώρας αυτής εις το Μαλί, σε Ελληνικές πόλεις, υπό τους αυτονόητους περιορισμούς αναγκών ασφαλείας και συμπληρωματικώς προς την καθ’ ύλην επιφορτισμένες προς τούτο αστυνομικές δυνάμεις, όταν οι τελευταίες δεν επαρκούν;

Το θέμα δεν είναι της στιγμής, δεν είναι διόλου πρωτεύον, ούτε και συντρέχουν ιδιαίτερες προϋποθέσεις, υπό τις οποίες θα μπορούσε να τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα, ώστε να εξετασθεί και ένα σχετικό ενδεχόμενο. Οπωσδήποτε, όμως, θα ήταν άδικο να υπάρξει εξ αρχής αρνητική τοποθέτηση, με την σκέψη στραμμένη (πολύ δεν περισσότερο με φόβους) εις το ρόλο των ΕΔ του παρελθόντος, θέμα που πρέπει να αφορά μόνον την ιστορική έρευνα.

Όπως η συνδρομή των ΕΔ ζητείται-και ορθώς- γιά την αντιμετώπιση των συνεπειών φυσικών καταστροφών και τη βοήθεια σε πληγέντες πολίτες, αυτή η συνδρομή θα μπορούσε-δυνητικώς- να απαντά και σε ευρύτερο φάσμα απαιτήσεων της κοινωνίας, δίχως οι ΕΔ να αποσπώνται κατ’ ελάχιστο από την κύρια αποστολή, συνεπώς και την απαίτηση να προετοιμάζονται, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιά την ανταπόκρισή τους σε αυτή.

Σε αυτή τη βάση, η συνδρομή των ΕΔ γιά τις ενισχυμένες ανάγκες ασφαλείας της Ολυμπιάδας του 2004, με τη συγκρότηση ειδικής δύναμης προς τούτο και με συγκεκριμένες οδηγίες και εντολές ήταν ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπήρξε, προς τούτο, συγκεκριμένη νομική εξουσιοδότηση και σχετική απόφαση του ΣΑΓΕ, είχαν δοθεί σαφέστατες οδηγίες και εντολές.

Οι ΕΔ δεν αποτελούν φόβητρο, αλλά πολύτιμη εφεδρεία γιά τη χώρα και τους πολίτες της, γιά την πατρίδα την ίδια. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται από όλους, προσφέροντας τις πρόσθετες υπηρεσίες τους, εάν ποτέ κάτι τέτοιο κριθεί απαραίτητο, υπό συνθήκες πλήρους διαφάνειας και ευλαβικού σεβασμού της νομιμότητος.

Το Προσωπικό των ΕΔ και τα σύγχρονα μέσα που αυτό χειρίζεται αποτελούν ένα χρήσιμο «εργαλείο» γιά τη χώρα, υπό ειδικές συνθήκες και απολύτως προσδιορισμένες περιπτώσεις, με συμβολή διόλου αμελητέα. Αυτή η αξιοποίηση των ΕΔ, συμπληρωματικώς με την εκ του Συντάγματος καθοριζόμενη αποστολή τους, ουδένα κίνδυνο εγκυμονεί γιά τη Δημοκρατία και τυχόν «φόβος» προς τούτο είναι απολύτως αβάσιμος και τις αδικεί.

Τα προηγούμενα, με αφορμή τη συνδρομή των Γαλλικών ΕΔ σε έκτακτες ανάγκες ασφαλείας ανά την επικράτεια της Γαλλίας, δεν συνιστούν ανακάλυψη της πυρίτιδας. Συνέβησαν στις ΗΠΑ, τον πρώτο καιρό μετά την τρομοκρατική κατά των διδύμων στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ενώ προβλέπονται νομοθετικώς σε πολλές χώρες του ΝΑΤΟ, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία, με πάγιες νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις. Ανάλογη δυνατότητα υπάρχει και εις τη Γερμανία.

ΠΗΓΗ