Του Μάνου Χατζηγιάννη
Με αφορμή το αίτημα του Δήμου Θεσσαλονίκης για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στο προχθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο άνοιξε εκ νέου το θέμα της καύσης των νεκρών. Οι αντιρρήσεις
της Εκκλησίας είναι δεδομένες αλλά ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να θυμηθούμε τι έλεγε σχετικά ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Σήμερα λοιπόν το «Αγιορείτικο βήμα» θυμίζει όσα είχε πει σχετικά σε τοποθέτησή του σε ημερίδα για το θέμα.
«Έχομεν, τάχα, εξ επόψεως χριστιανικής, το δικαίωμα να διαθέτωμεν το σώμα μας, όπως εμείς θέλομε; Είναι δικό μας το σώμα για να το διαθέτουμε, όπως θέλομε; Βεβαίως οι σύγχρονες δημοκρατικές αντιλήψεις θα έδιδαν καταφατικήν απάντησιν στο ερώτημα αυτό. Αλλά μήπως, έτσι, ανοίγεται ένας δρόμος και για πολλές άλλες πρακτικές; Γιατί, τάχα, θα έχω το δικαίωμα να διαθέσω το σώμα μου μετά θάνατόν μου, όπως εγώ θέλω, και δεν θα έχω το δικαίωμα να επιλέξω την ώραν του θανάτου μου ή και τον τρόπον του θανάτου μου; Μήπως, επομένως, με αυτόν τον τρόπον διανοίγωμεν και μίαν άλλην διέξοδον διά την νομιμοποίησιν της ευθανασίας; Ερωτήματα είναι αυτά, τα οποία, βεβαίως, και πρέπει να απαντηθούν. Μπορώ να πω, όμως, ότι σύμφωνα με την διδαχήν της Εκκλησίας μας το σώμα μας δεν είναι κτήσις μας, είναι χρήσις μας. Έχομε το δικαίωμα να το χρησιμοποιούμε και δεν είναι ιδιοκτησία μας. "Ουκ εστέ εαυτών", γράφει ο Απόστολος, "ηγοράσθητε γαρ τιμής".» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μακαριστός Χριστόδουλος.
Πάντως ο Μακαριστός Χριστόδουλος διευκρίνισε ότι το θέμα δεν είναι δογματικό. «Καί τούτο, διότι ο τρόπος της αποσυνθέσεως του σώματος δεν έχει, κατά κάποιον τρόπον, άμεσον σχέσιν με τα πιστεύματά μας», σημείωνε. Έδωσε όμως και την άλλη άποψη υπογραμμίζοντας «Μήπως είναι μία παράδοσις η ταφή και όχι η καύσις; Καί εάν είναι παράδοσις, δεν είναι αξιοσέβαστος; Καί μήπως διά της παραδόσεως παρεισάγεται, εμμέσως, όχι αμέσως, θέμα δογματικής ευθυγραμμίσεως; Μήπως, με άλλα λόγια, η μακραίωνη παράδοσις εμμέσως οδηγεί σε μία πολύ σοβαράν υπόστασιν της ταφής και όχι της καύσεως;»
Και συνεχίζοντας τόνιζε πως κάποιες παραδόσεις έχουν καθιερωθεί ως «άγραφο δόγμα»…
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τους νεκρούς, αλλά κάθε δημόσιο πρόσωπο, όταν έχει τη δυνατότητα να φρονεί και να αποφαίνεται, δημιουργεί ένα μνημείο θέσεων, που ΠΑΝΤΟΤΕ είναι μαχητές. Αυτό, εφόσον επανέρχονται (γιατί άραγε;) και επαναπροβάλλονται από κάποιους που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι εξυπηρετούν. Ο κάθε «αρχιπαπάς» λοιπόν, έχει δικαίωμα να ρυθμίζει τα του ποιμνίου του, εφόσον το ποίμνιο του το παραχωρεί. «Μπεεεεε». Γιατί όμως η ελληνική κοινωνία που δεν είναι όλη χριστιανική (και αυτοί που είναι Μόνον και Πάνω απ’ Όλα Έλληνες) να υπομένει νόμους που «κουρντίζονται» από έναν κάποιο προκαθήμενο ενός κάποιου δόγματος; Δεν είναι ταλιμπανισμός αυτό; Δεν είναι αμαρτία χριστιανική η καταπίεση του συνανθρώπου; Φτάνει η θρησκευτική υποκρισία. Τον εαυτό σας κοροϊδεύετε πρόβατα, ειδικώς ενώπιον του Κυρίου (σας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπογραφή
Τηλεβόας