(του Ευθύμιου Χριστόπουλου, εκπ/κού-δημοσιογράφου)
Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β’ τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από
γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Ταξινομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζούσαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μάλιστα ένας παππούς ήταν απ’ τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυτές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές.
Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες,όταν έπιασαν το Διάκο και τον
έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ’ ένα παλιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδομηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα – Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω – δυτικά – στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα… παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.:....
Διαβάστε τη συναρπαστική συνέχεια εδώ
){kind=link}
Να το διαβασει και ο χονδρος Παγκαλος , μηπως και μαθει εστω και τωρα ποιοι ηταν οι αγωνιστες του 21.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλα οσο για την κυρια της ΔΗΜΑΡ, δεν χρειαζεται να το διαβασει. Αδικος ο κοπος.
ΖΗΤΩ ΤΟ 1821
ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1821
ΖΗΤΩ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821
ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ 1821
ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ 1821