Το χθεσινό euro group αποτελεί κόλαφο για την τρικομματική μνημονιακή συγκυβέρνηση. Όχι τόσο επειδή δεν αποφασίστηκε η εκταμίευση της δόσης των 44 δις. ευρώ, για την οποία μένει να δούμε πότε και πώς θα εκταμιευθεί. Περισσότερο αποτελεί κόλαφο σε ό,τι αφορά τους λόγους για τους
οποίους δεν εκταμιεύθηκε. Η σύγκρουση ΔΝΤ- Γερμανίας σηματοδοτεί αφενός την όξυνση των ενδοσυστημικών ή ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, λόγω του βάθος και της φύσης της κρίσης. Κόντρα δηλαδή σε ό,τι πολλοί θεωρούν, το “σύστημα” ή αλλιώς το κατεστημένο διεθνώς δεν έχει μια έτοιμη λύση για όλα.
Δεν εξηγούνται τα πάντα βάσει μιας συνωμοσιολογικής προσέγγισης, ούτε είναι προαποφασισμένα και άρα εμείς ανίκανοι να παρέμβουμε. Βεβαίως υφίστανται σχεδιασμοί άγνωστοι στο ευρύ κοινό και συμφέροντα που προσπαθούν ή και πετυχαίνουν να καθοδηγήσουν πτυχές της κρίσης προς όφελός τους. Ωστόσο υπάρχουν και αντιθέσεις που μια κυβέρνηση με εναλλακτικό σχεδιασμό και αποφασιστικότητα θα μπορούσε να αξιοποιήσει υπέρ της χώρας. Αφετέρου όμως, η σύγκρουση Γερμανίας- ΔΝΤ σηματοδοτεί την ήττα της μνημονιακής πολιτικής. Η σύγκρουση δηλαδή προκαλείται από το γεγονός ότι οι διακηρυγμένοι μνημονιακοί στόχοι δεν πιάνονται, το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η οικονομικοκοινωνική καταστροφή της Ελλάδας συμπαρασύρει όπως είναι απολύτως φυσικό και τα δημοσιονομικά της μεγέθη. Στην πραγματικότητα δε, συνιστά άλλη μια ψηφίδα στην αποσύνθεση του ευρώ λόγω της πολιτικής που εφαρμόστηκε αρχικά στις χώρες της ευρώ- περιφέρειας, προκειμένου να επεκταθεί πλέον σε όλη την Ευρώπη. Η σοβούσα λοιπόν σύγκρουση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και εν τέλει της ελληνικής οικονομίας καταδεικνύει ότι οι πομφόλυγες περί “πάτου στο βαρέλι”, περί επικείμενης εξόδου από την κρίση διότι υποτίθεται ότι τα χειρότερα ήταν πίσω μας και περί τελευταίων μέτρων έχουν οριστικά καταρρεύσει. Ούτε προσχηματικά υποστηρίζονται πλέον από τους εμπνευστές τους στο εξωτερικό. Η ήττα της μνημονιακής πολιτικής ως προς τους διακηρυγμένους- τονίζω αυτό το τελευταίο- στόχους της αποτελεί όμως και ήττα εκείνων που την υλοποίησαν και την υλοποιούν στην Ελλάδα. Όταν ηττάται η πολιτική σου, ηττάσσαι και εσύ ο ίδιος.
Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης σφαγιάζουν τις αμοιβές και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού για μια πολιτική που εν τοις πράγμασι κηρύσσεται αποτυχημένη εξ ου και συζητούν έξω πώς θα αλλάξει. Συζήτηση βεβαίως στην οποία κατά αξιοθρήνητο τρόπο δε συμμετέχει καν η ελληνική κυβέρνηση. “Δώστε μας ό,τι προαιρείσθε” είναι το μήνυμα που στέλνουν έξω. “Ό,τι δόση θέλετε, όποτε θέλετε, όπως θέλετε. Όποια συμφωνία για το χρέος θέλετε, όποτε θέλετε. Εμείς εδώ θα είμαστε να εκτελούμε τις εντολές σας και να ψηφίζουμε ό,τι θέλετε.” Δεν υπήρξε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες, κυβέρνηση που ξεπούλησε τόσα πολλά, με τόσο ιταμό εις βάρος του λαού και υποτακτικό στον ξένο παράγοντα, τρόπο. Πέρα από ηττημένοι όμως είναι και ψεύτες. Γνωρίζουν πολύ καλά από καιρό την κατάσταση. Γνωρίζουν ότι και να πάρουμε τη δόση- που μάλλον θα την πάρουμε- δεν αντιμετωπίζεται η κρίση προς όφελος του λαού. Γνωρίζουν ότι το PSI+ δεν πέτυχε το σκοπό που υποτίθεται πως είχε αλλά μόνο αυτόν που κατά βάση είχε, δηλαδή την οχύρωση των ξένων και ντόπιων ιδιωτών πιστωτών. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι, με την πολιτική που εφαρμόζουν. Απλά λένε ψέμματα για να σωθούν οι ίδιοι. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο, πρώτον γιατί αυτό απαιτούν οι εντολείς τους. Όχι φυσικά ο ελληνικός λαός αλλά τα συμφέροντα από τα οποία εξαρτώνται και τα οποία δια της πολιτικής τους υπηρετούν. Δεύτερον, διότι ελπίζουν πως προϊόντος του χρόνου ο ξένος παράγοντας θα κατορθώσει να σταθεροποιήσει την κρίση διεθνώς, επομένως και στην Ελλάδα.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνώντες είναι έντρομοι: όχι εξαιτίας της πιθανότητας μη καταβολής της δόσης. Αλλά επειδή ο συνδυασμός επέκτασης της κρίσης διεθνώς και εγχωρίου κοινωνικό- οικονομικού αδιεξόδου θέτει εν κινδύνω τη συστημική ευστάθεια και άρα την επιβίωση των ίδιων. Γι' αυτό και θα δώσουν λυσσαλέα μάχη να διατηρηθούν στην εξουσία έστω και παίρνοντας ψίχουλα από έξω, προκειμένου να τα εμφανίσουν ως θριάμβους μέσα. Έδω έγκειται άλλωστε το μεγάλο ζήτημα: η χώρα χρειάζεται σήμερα, χωρίς καμιά χρονοτριβή, άλλη κυβέρνηση, με αποφασιστικότητα και σχέδιο που θα αξιοποιήσει τις ενδοσυστημικές αντιθέσεις προς όφελος του λαού. Που θα ξεκινήσει από μια βασική αφετηρία: τα μνημόνια καταστρέφουν το λαό και επιπλέον έχουν παραβιαστεί από την πλευρά των δανειστών, λόγω των αδιεξόδων που σωρρεύουν. Άρα δεν ισχύουν ούτε για την Ελλάδα. Σε αυτή τη βάση και με ρεαλιστική ανάγνωση της πραγματικότητας μπορούμε να συζητήσουμε για το πώς ο λαός θα βγει από την κρίση. Τέτοια κυβέρνηση όμως δε θα έρθει και σίγουρα δε θα έρθει έγκαιρα χωρίς την άμεση, εμφατική και ώριμη είσοδο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.
Τζήμας Θέμης
Η "ΑΝΤΙΧΟΥΝΤΙΚΗ" ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΣΙΠΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνος του πήρε την πρωτοβουλία να χοροστατήσει στην κηδεία του μπαμπά του Αλέξη Τσίπρα, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Λιάπης.
Ο 78χρονος Παύλος Τσίπρας πέθανε
ξαφνικά από καρδιακή προσβολή τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 29 Οκτωβρίου.
Στους δημοσιογράφους απαγορεύτηκε να καλύψουν την κηδεία, για να μη μάθουν οι χαχόλοι οι Έλληνες από πόσο «χριστιανική» οικογένεια προέρχεται ο άθεος Αρχηγός του Σύριζα.
Επιγραμματικά οι αποκαλύψεις:
1) Ο γεννημένος στην Άρτα το 1934 Παύλος Τσίπρας, υπήρξε συνιδρυτής (με τον Ίωνα Παράσχη) της τεχνικής εταιρείας «Σκαπανεύς ΑΤΕ» που μαζί με την «ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ» και την «ΑΡΧΙΡΟΔΟΝ» ήσαν οι τρείς εταιρείες που έπαιρναν ΟΛΑ τα Μεγάλα Έργα επί 21ης Απριλίου. Ο Στυλιανός Παττακός (Έγινε 100 ετών στις 8 Νοεμβρίου!) είχε απαγορεύσει στον πολιτικό μηχανικό γαμπρό του σύζυγο της κόρης του) να παίρνει δημόσια έργα επί Χούντας. Στον Παύλο Τσίπρα επέτρεπε, με αποτέλεσμα ο μπαμπάς του Αρχηγού του Σύριζα να γίνει πάμπλουτος επί 21ης Απριλίου.
2) Η οικονομική άνεση του «καλού χριστιανού» Παύλου Τσίπρα επί Χούντας, τον έκανε να χρηματοδοτεί τις δράσεις της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με αποτέλεσμα να τον εκτιμήσει ιδιαιτέρως ο Χουντικός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης. Ο Παύλος Τσίπρας μπαινόβγαινε επί Χούντας στην Αρχιεπισκοπή και βοηθούσε οικονομικά τον «Αγαπισμό» του Κοτσώνη και το Ιεραποστολικό Έργο του (νύν Αλβανίας) Αναστάσιου Γιαννουλάτου στην Αφρική, όπου έπαιρνε έργα ο «Σκαπανεύς»! Εκεί στην Αρχιεπισκοπή (όπου τότε ήταν Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου) πρωτογνώρισε ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Λιάπης τον μπαμπά του Τσίπρα, γι’ αυτό και σκίστηκε να πάει στην προχθεσινή κηδεία του Παύλου στον Διόνυσο, χωρίς να τον καλέσει η οικογένεια Τσίπρα!
3) Μέσω του χουντικού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Κοτσώνη, ο Παύλος Τσίπρας συνδέθηκε με την «χριστιανικώτατη» οικογένεια των Αλαβάνων (Κοτσώνης και Αλαβάνοι ήσαν Τήνιοι), η οποία διαχειριζόταν επί 100 χρόνια το χρυσοφόρο Προσκύνημα της Τήνου. Έτσι έμαθε τον μικρό Αλέξη (γεννήθηκε το 1974) ο Αλέκος Αλαβάνος, και γι’ αυτό τον πρότεινε για την Αρχηγία του Συνασπισμού τον Φεβρουάριο του 2008. Όλα εξηγούνται σε αυτή την ζωή: Για μία ακόμη φορά, επιβεβαιώνεται η θεωρία της Στήλης ότι όλο το σημερινό Αντιρατσιστικό Κίνημα προήλθε από τον Χουντικό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Κοτσώνη… Είναι μέγα ψεύδος ότι ο Παύλος Τσίπρας ήταν Αντιστασιακός και τον είχε συλλάβει η Χούντα. Η Αλήθεια έχει ως εξής: Ο μεγαλύτερος αδελφός του Παύλου και θείος του Αλέξη, μακαριστός Ηρακλής Τσίπρας, υπήρξε την δεκαετία του 1950 στέλεχος της ΕΔΑ, όπως πάρα πολλοί άλλοι καλοί χριστιανοί. Όταν ήρθε η 21η Απριλίου, οι Αξιωματικοί προσπάθησαν να βρούν και να συλλάβουν τον Ηρακλή, διότι ήταν φακελωμένος ως στέλεχος της ΕΔΑ. Δεν τον βρήκαν και γι’ αυτό συνέλαβαν τον Παύλο Τσίπρα, τον οποίο και άφησαν ελεύθερο σε λίγες ημέρες! Αυτή ήταν η περίφημη αντιστασιακή δράσις του μπαμπά του Αλέξη, ο οποίος τσάκωνε ΟΛΑ τα Μεγάλα Έργα της Χούντας δια του «Σκαπανέως ΑΤΕ»!.. Όσο για τον Ηρακλή Τσίπρα, έσπευσε αμέσως να τα βρεί με την 21η Απριλίου, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που το 1968 ανέλαβε Γενικός Αρχηγός της Ποδοσφαιρικής Ομάδος του Παναθηναϊκού! Όταν το 1971, μεσούσης της Χούντας, ο Παναθηναϊκός έκανε την θρυλική εποποιΐα που τον οδήγησε (2 Ιουνίου 1971) στο Γουέμπλεϋ με τον Άγιαξ, Γενικός Αρχηγός του ήταν ο θείος του Αλέξη Τσίπρα και… Μέγας Αντιστασιακός, Ηρακλής Τσίπρας!!.. Θα τελειώσω με κάτι που ξέρουν ελάχιστοι: Στις 28 Απριλίου 1971 στην Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός νίκησε με 3-0 τον Ερυθρό Αστέρα και προκρίθηκε στον Μεγάλο Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του Γουέμπλεύ, αν και είχε χάσει με 4-1 στο Βελιγράδι. Ήταν η πιο θρυλική νίκη στην 104χρονη Ιστορία του ΠΑΟ.
Στην κερκίδα των Επισήμων του γηπέδου της Λεωφόρου βρισκόταν ο Αντιπρόεδρος της Εθνικής Κυβερνήσεως Στυλιανός Παττακός, έχοντας στα αριστερά του την τότε Πρώτη Κυρία, Δέσποινα Παπαδοπούλου και δεξιά του τον Ηρακλή Τσίπρα!
Και τί θέλει να πεί "ποιητής" με αυτό, αγαπητέ ανώνυμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τσίπρας, όπως και όλοι οι πολτικοί, πρέπει να κρίνεται στην πράξη και από τις δικές του πράξεις και όχι με βάση το γενεαλογικό του δέντρο.
ΤΣτη ριζοσπαστική αριστερά, όπως είναι γνωστό, οι πάντες κρίνονται, όπως και ο Πρόεδρος. Από την πολιτική στάση και δράση και όχι από καταγωγές (στην περίπτωση που τα πράγματα είναι όπως τα λες και δεν εκπορεύονται από Συγγρού ή από άλλο όμοιο ή παρεμφερές μαγαζί).
Σε κάθε δε περίπτωση, το λαό δεν τον αφορούν τόσο τα πεπραγμένα των προγόνων του όσο το τί γίνεται σήμερα από τους δουλικούς τρικολόρ και το ποιά λύση και προοπτική μπορεί να υπάρξει, ποιά μπορεί να είναι η διέξοδος από την καταστροφική κατάσταση που μας οδήγησε το αστικό πολιτικό προσωπικό.