Η χώρα σαν νέος Λάζαρος αναμένει την «Ανάσταση»

Εχω την αίσθηση ότι ολοένα και περισσότερο η ατμόσφαιρα γύρω μας μοιάζει με τη σημερινή μέρα. Μία ολόκληρη χώρα περιμένει κάτι σαν θαύμα. Κάτι σαν, γιατί ούτε κι αυτό μπορούμε να το ορίσουμε. Οι παλιοί μας όροι δεν φτουράνε πια και τους καινούργιους δεν τους έχουμε προσδιορίσει
ακόμη.

Συγχωρήστε μου το μακάβριο, αλλά όλα και όλοι μοιάζουν χωμένα σε τάφο. Εκτός από τους υπόγειους, υπάρχουν και επίγειοι και υπέργειοι τάφοι. Επίγειοι για ζώντα θύματα και υπέργειοι για όσους θα θαφτούν στα ψηλά υπό το βάρος της αλαζονείας και της απονιάς τους.

Λογιών λογιών «Λάζαροι» απαρτίζουν το θλιβερό μας περιβάλλον. Χωμένοι ή στα φανερά, απελπισμένοι ή ευτυχείς στην εικονική τους πραγματικότητα, το βέβαιο είναι ότι υπομένουν, αν δεν υποφέρουν κιόλας. Μάλλον υπομένουν αυτούς εξαιτίας των οποίων υποφέρουν.

Μήπως δεν ανήκουν σ’ αυτούς οι συνταξιούχοι; Δεν επιβιώνει από θαύμα η συντριπτική πλειονότητά τους; Δεν γιατροπορεύονται με τα ψέματα;

Ή μήπως είναι εκτός «Λαζάρων» οι άνεργοι; Δεν βιώνουν αυτοί μία ατελείωτη εβδομάδα των παθών; Δεν έχουν σταυρωθεί όλες τους οι προσδοκίες με την προοπτική της εργασιακής τους ανάστασης να απομακρύνεται παρά τα περί του αντιθέτου αναπτυξιακά «ευαγγέλια»;

Μπας και δεν σας τους θυμίζουν οι νέοι; Δίχως δουλειά, δίχως πίστη, δίχως ελπίδα. Να τους λυπάσαι τρεις φορές. Μία για σένα και πώς τους παγίδεψες, μία για τα νιάτα τους, που θα πάνε κατά βαρβάρων, και μία για όσους χτυπιούνται σαν τα ψάρια έξω από το νερό προσπαθώντας να ζήσουν μεταξύ οθονών και πληκτρολογίων. Αγαπάνε τόσο λίγα και τόσο λίγο, που τα χτυπάνε τατουάζ στο δέρμα τους ή τα καρφιτσώνουν πάνω του για να μην τα ξεχάσουν.

Γύρω γύρω από τους «τάφους των Λαζάρων», κρύα διαμερίσματα, ρημαγμένες δουλειές, βρόμικα κι άδεια σχολεία, έρημες πόλεις, έχουν στήσει χορό φαρισαίοι και υποκριτές που μπροστά τους ωχριούν οι βιβλικοί πρόγονοί τους.

Τίγκα στην υποκρισία, παντού. Γιατί υποκρισία είναι και η άρνηση της ανικανότητάς σου, η αδυναμία να παραδεχτείς την ατολμία σου, η δειλία που δεν σου επιτρέπει να μας απαλλάξεις από την παρουσία σου ή έστω από την άποψή σου. Σκεφτείτε πόσα πράγματα θα βελτιώνονταν αυτομάτως, αν έβγαζαν τον σκασμό ή έφευγαν χωρίς να μας γράψουν οι περισσότεροι από όσους ασχολούνται με αυτά - αρμοδίως ή όχι αδιάφορο.

Κι όσο αυτοί μένουν στις θέσεις τους και εμμένουν στις απόψεις τους τόσο οι «τάφοι» μας βαθαίνουν περισσότερο. Βλέποντάς τους αγέρωχους ενώ καταρρέουν, απομακρύνονται και οι κύριοι που θα επιχειρούσαν να μας σώσουν. Ναι, γιατί για τη δική μας σωτηρία δεν φτάνει μόνο ο Κύριος. Χρειάζονται πολλοί κύριοι και πού να τους βρούμε.

Υπάρχει ελπίδα όμως. Αν θυμηθούμε ότι και ο Λάζαρος μετά την ανάστασή του πήγε στη Λάρνακα της Κύπρου όπου και διακόνησε τη Μητρόπολη Κιτίου που ίδρυσε. Προσαρμόζοντας στα σημερινά τη διαδρομή του, βρέθηκε από τη σωτηρία του σ’ έναν τόπο κατεστραμμένο. Ισως έτσι κι εμείς να ανιχνεύουμε ανεπαισθήτως την αναστάσιμη ώρα μας καθώς σεργιανάμε ακόμη στον «τάφο» μας.

ΠΗΓΗ