Οι κατηγοριοποίηση διαφόρων πραγμάτων και πλασμάτων στο ανθρώπινο μυαλό είναι μια εμμονή που πιθανότατα καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης μας. Έχουμε διδαχτεί, μυηθεί θα έλεγα, στη τέχνη της κατηγοριοποίησης. Είναι ένας αυτοματισμός ο διαχωρισμός των πραγμάτων σε
εκείνα και τα άλλα. Το καλό και το κακό. Το όμορφο και το άσχημο. Το εύκολο και το δύσκολο. Το υγιεινό και το ανθυγιεινό. Το έντιμο και το ανήθικο
Το πολύπλοκο και το απλό. Όπου το απλό , σε μια ακόμη σύγχυση της ανθρώπινης αντίληψης εσκεμμένα προωθούμενη από εκείνους που είναι άριστοι χειριστές των ανθρώπινων αδυναμιών, καταντάει συνώνυμο με το απλοϊκό, για να υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού, μια ακόμα κατηγοριοποίηση εσφαλμένη φυσικά. Πως το απλό είναι ευτελές. Λιγοστό. Χαρακτηριστικό των μυαλών που δεν μπορούν να προχωρήσουν πιο πέρα.
Όμως απλό από απλοϊκό είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Απλοϊκός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος γιατί αυτό ξέρει αυτό είναι, αυτό ξέρει. (αυτό το –ικός είναι πολύ εύκολο και για συνειρμούς με το γραφικός, λαϊκός, φτωχικός κλπ) Κι όμως απλός άνθρωπος είναι κάτι το πολύ δύσκολο, που μπορεί τελικά να κατακτηθεί μόνο από ανθρώπους που φθάνουν σε μια πραγματική ωριμότητα (και όχι την ωριμότητα-υπακοή-ανικανότητα αντίδρασης, σαν ένδειξη πετυχημένης λοβοτομής) Απλός μπορεί να γίνει κάποιος αφού κατόρθωσε να ξεφύγει από τη συνολική απάτη του σύνθετου κι επέστρεψε σ΄αυτό που είναι η ουσία της ζωής. Η απλότητα.
Με λίγα λόγια απλοϊκός γεννιέσαι αλλά απλός γίνεσαι. Το παγκόσμιο σύστημα των σχιζοφρενών καταναλωτών σκουπιδιών κάθε είδους, έχει χτιστεί, θρέφεται και ανασαίνει από την ανικανότητα της πλειοψηφίας των ανθρώπων να εκτιμήσουν και να υιοθετήσουν την απλότητα. Την καθαρή και ήρεμη σκέψη. Τις ουσιαστικές και φυσικές ανάγκες. Το «ένα βουνό, μπορεί να είναι ένα βουνό». Στο κόσμο δεν λείπει η αίσθηση του καλού και του κακού, λείπει η αίσθηση του λογικού, του ΕΜΦΑΝΟΥΣ.
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε σπουδαίο, άξιο θαυμασμού, υπερεκτιμημένο κάτι ακαταλαβίστικο, δύσκολο, αφύσικο, κάτι που για να το φτάσει κάποιος πρέπει να έχει ή πολλά λεφτά, ή πολλά πτυχία ή καλές «άκρες». Ιδέες που εκφράζονται πολύπλοκα, ανάγκες που επεκτείνονται σε ένα λαβύρινθο απαιτήσεων, βιβλία που κάτι άλλο θέλουν να πουν πίσω από τις γραμμές, συζητήσεις όπου κάτι άλλο υπονοούν, ανθρώπους που απευθύνονται σε όσους μπορούν να καταλάβουν. Κάποιο πράγμα όσο πιο δυσνόητο είναι, όσο πιο δύσκολο να το αποκτήσεις, ή όσο πιο σπάνιο να το βρεις, αποκτάει κατ΄ευθείαν πρώτη θέση στις παγκόσμιες λέσχες του κέρδους ή αντίστοιχα στις παγκόσμιες λέσχες της γνώσης. Όπου τα στελέχη τους είναι τόσο καλά εκπαιδευμένα και διαβασμένα, αλλά.....
Πνιγμένα μέσα στην ανωριμότητα της σκέψης. Δεν κατευθύνουν τη γνώση σε αυτό που είναι αλλά σε αυτό που διδάχτηκαν. Τι είναι αλήθεια κάποιος που δεν μπορεί να απολαύσει και να αισθανθεί τα πιο απλά πράγματα και συνεχώς τα προσπερνάει για κάτι άλλο που θα φτάσει κάποτε. Ο άνθρωπος που σχεδιάζει συνεχώς ένα πλάνο για το αύριο, εκτελώντας το σήμερα ασταμάτητα? Τι είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να έχει στα πόδια του ολόκληρο το κόσμο αλλά να αγνοεί και τις βασικές ανάγκες που έχουν τα πόδια του?
Τι είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί μέσα από ατελείωτες ημέρες, χρόνια, μελέτης, έρευνας, αναζήτησης, να βρει το νόημα της ζωής μπλεγμένος σε ένα ατέλειωτο κουβάρι πολύπλοκων πληροφοριών, χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει το νόημα του να καθίσει ένα λεπτός ήρεμος, χωρίς να σκέφτεται τίποτα, αραχτός σε ένα παγκάκι κάτω από τον ήλιο και να μπορεί να νοιώσει δέος από τη χαρά του να είναι απλά εκεί.
Η γνώση είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι ωραίο να μαθαίνουμε. Είναι ωραίο να ψάχνουμε, να αναζητούμε να ακολουθούμε τη φαντασία μας, τα όνειρά μας, να νοιώθουμε μια ανάγκη να ανακαλύψουμε νέα πράγματα, να προσπαθούμε να δώσουμε μια απάντηση σε διάφορα μυστήρια που καλύπτουν την ύπαρξή μας, όμως το ζήτημα είναι
Τι ακριβώς ονειρευόμαστε και ποιος είναι ο σκοπός που θέλουμε να φτάσουμε στην άκρη?
Η παγκόσμια βιομηχανία σκέψης έχει ακριβώς αυτό το ρόλο. ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ τα όνειρα, ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ αναζήτησης και για να το κατακτήσει αυτό
ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ σε κάθε τι με μια σήμανση επάνω «ΣΠΟΥΔΑΙΟ-ΑΣΗΜΑΝΤΟ» «ΧΡΗΣΙΜΟ-ΑΧΡΗΣΤΟ», «ΩΦΕΛΙΜΟ-ΕΠΙΒΛΑΒΕΣ» Και γύρω από αυτές τις κατηγορίες δεν παράγει απλά προϊόντα τα οποία ικανοποιούν την καλή και κακή πλευρά των πραγμάτων ώστε να συνεχίσει η αέναη σύγκριση, αλλά δημιουργούν και έναν απόλυτα κατευθυνόμενο πνευματικό κόσμο, ο οποίος είτε είναι πιστό σκυλί στις υποδείξεις ώστε να παρασύρει τους λάτρεις της «τάξης» είτε να νομίζει πως είναι ο καινοτόμος, ο πρωτοπόρος,ο αντιδραστικός ώστε να εγκλωβίζει με τη σειρά του τους λάτρεις «της αταξίας»
Όλα τα παραπάνω είναι χιλιοειπωμένα. Τα φωνάζουν χιλιάδες άνθρωποι, τα φώναζαν, θα συνεχίσουν να τα λένε, άνθρωποι που επέστρεψαν εκεί που θα έπρεπε να είναι, αφού πέρασαν από τη κόλαση της παγκόσμιας πλάνης. Ξεκινάς γνωρίζοντας πως αυτό το λουλούδι μυρίζει όμορφα, μπλέκεσαι σε ένα λαβύρινθο απίστευτης πολυπλοκότητας όπως φωνές σαν σειρήνες θα τεμαχίσουν, θα ξεγυμνώσουν, θα μαγειρέψουν το λουλουδάκι, άλλους που θα βρουν ένα κρυμμένο νόημα πίσω από τα άνθη του, άλλους που θα ανακαλύψουν πως υπάρχει άλλο νόημα στην ύπαρξή του από αυτό που δείχνει, άλλους που θα το προσκυνήσουν σαν θρησκεία..... και αν γλυτώσεις από όλο αυτό το συρφετό, και κλείσεις τη πόρτα σε όλες τις Λάμιες που ρουφάνε το μυαλό σου κάθε λεπτό,
Θα βρεθείς στην υπέροχη θέση να έχεις τη πολυτέλεια, με ωριμότητα πλέον να κατανοήσεις πως είναι ένα λουλουδάκι που μυρίζει ωραία.
Υπάρχουν μερικές ερωτήσεις που κάνει ο καθένας στο εαυτό του.
Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι λαμβάνουν τις λάθος απαντήσεις γιατί κάνουν τη λάθος ερώτηση. Πολλές φορές η ερώτηση τι χρειάζομαι, μπορεί να είναι απλά, γιατί να χρειάζομαι, μου λείπει κάτι? Είναι άλλο τι χρειάζεσαι κι άλλο τι σου λείπει. Είναι άλλο είμαι νοικοκύρης κι άλλο είμαι νοικοκύρης ευτυχισμένος. Είναι διαφορετικό πράγμα το είμαι υγιής από το αισθάνομαι καλά. Είναι διαφορετικό το είμαι επιτυχημένος από το είμαι γεμάτος.
Τα προϊόντα της παγκόσμιας βιομηχανίας σκέψης στοχεύουν σε ένα επίπεδο. Τη πέτσα. Στοχεύουν στο να δημιουργείται μια χοντρή πέτσα γύρω από το μυαλό μας, τη ψυχή μας, τη καρδιά μας, τα όργανά μας, ώστε να μην εισχωρεί εύκολα κάτι που δεν πρέπει, και να μην μπορεί να βγει προς τα έξω κάτι που ίσως να είναι τοξικό αν μένει εγκλωβισμένο.
Δεν σου λέει ποτέ κανείς πως ο τάδε παρουσιαστής ενός ηλίθιου ριάλιτυ είναι ένας μ@λάκας και μισός και ότι πει στον αέρα θα είναι ένα τίποτα, χωρίς καμιά ουσία, ένα σκουπίδι. Σου λένε αυτό είναι στη σφαίρα της ψυχαγωγίας και πρέπει να μπορούμε να χαιρόμαστε και λίγο στη ζωή μας, μην είμαστε συνέχεια κατσούφηδες. Για να σου πουν το βράδυ τώρα συμμαζέψου γιατί το ριάλιτυ τελείωσε κι έρχεται η ώρα των ειδήσεων που είναι σοβαρή στιγμή. Και βγαίνει ένας παρόμοιος μ@λάκας με τον παρουσιαστή του ριάλιτυ, το ίδιο ανόητος, κενός, ένα τίποτα, που διαβάζει ένα άλλο χαρτί που αντί για το παράπονο της Κούλας που την άφησε ο άντρας, έχει το παράπονο του συνταξιούχου που του έκοψαν το δώρο.
Εσύ όμως ο αποδέκτης, μεταξύ του χρόνου που αφιέρωσες να δεις το ηλίθιο ριάλιτυ, του χρόνου που αφιέρωσες να δεις τις ηλίθιες ειδήσεις, και του οκτάωρου, δωδεκάωρου που είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να δουλεύεις, δεν είχες καιρό να μυρίσεις το λουλούδι. Ο σκοπός και του ριάλιτυ και του δελτίου, και του ντοκιμαντέρ, και της ταινίας και του σήριαλη που θα ακολουθήσουν είναι ο ίδιος.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ ΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΕΛΟΙΑ ΦΑΡΣΑ.
Τι θέλω να πω με όλα τα παραπάνω.
Αυτό που διαβάζεις. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο. Δεν υπάρχει κανένα κρυμμένο νόημα στο παραπάνω κείμενο. Δεν υπάρχει ίχνος σοφίας ή ανοησίας. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Είναι ένα μικρό κείμενο που η κεντρική του ιδέα είναι απλούστατη.
Όσοι βρήκαν την άκρη στο λαβύρινθο και βγήκαν έξω βρήκαν αυτό ακριβώς που είχαν καταλάβει πριν αποκτήσουν οποιαδήποτε γνώση για οτιδήποτε. Με λίγα λόγια αν ζήσεις μέχρι τα 30 τα 40 τα 60 ή δεν ξέρω πόσο... και κατορθώσεις να ξεφύγεις από τις δαγκάνες της μαζικοποιημένης ανοησίας, θα επιστρέψεις στην αλήθεια που ήξερες πριν κάνεις καν το πρώτο βήμα σου.
Πως είμαι τόσο σίγουρη?
Με μια απλή σκέψη. Τι αληθινά, χρησιμότερο, ουσιαστικότερο,ομορφότερο, και σοφότερο ανακάλυψες στη ζωή σου, πέραν από αυτά που είχες ήδη ανακαλύψει μέχρι τα 6? Τα 7? Για σκέψου....
Μήπως τα υπόλοιπα είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια χρησίμευσαν ακριβώς όχι απλά να μην ανακαλύψεις μεγάλες αλήθειες, αλλά στο να ξεχάσεις ακόμα κι εκείνες που ήξερες από τη γέννα σου?
Απλοϊκός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που δεν έφυγε ποτέ από τη φωλιά του αλλά ίσως στο μυαλό του υπάρχει η πεποίθηση πως τόσα ήταν ικανός να κάνει και τα άλλα είναι για άλλους. Υπομονή.
Απλός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έφυγε από τη φωλιά του, πέταξε μακριά σε πολύπλοκα ταξίδια και προορισμούς και στο τέλος επέστρεψε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σιγοτραγουδώντας...
Ότι χρειάζομαι είναι εδώ μπροστά μου, αυτή τη στιγμή.
Ίσως όλα τα παραπάνω να είναι ένα παράφωνο τραγούδι μέσα στην βαρβαρότητα της ζωής όπως έχει διαμορφωθεί. Να μοιάζει πολυτέλεια ενός αργόσχολου η αναζήτηση της γαλήνης μέσα σε τόση αγριότητα. Υπερφίαλες σκέψεις ανάμεσα σε σπουδαίους στόχους και οράματα. Ίσως.
Αν όμως δούμε τα πράγματα κοιτώντας από ψηλά το δάσος κι όχι κολλημένοι στις ρίζες των δέντρων που καίγονται ήδη, μπορούμε να καταλάβουμε πως η περίφημη διάσωση δεν μπορεί να προέλθει από τις λύσεις που προτείνουν οι ίδιοι οι εμπρηστές. Πως είναι δυνατόν να στηρίζει κάποιος τις ελπίδες του να ζήσει σ΄ενα αλλιώτικο κόσμο, συντηρώντας την αντίληψη που είναι η αιτία δημιουργίας αυτού του κόσμου. Πως μπορούμε να ονειρευτούμε πως βγαίνουμε έξω από το μαντρί αν συνεχίσουμε να ταυτίζουμε τους εαυτούς μας με πρόβατα?...
Πως?
Post A Comment:
0 comments: