Η ΣΗΜΑΙΑ του ΕΘΝΟΥΣ

Τα τελευταία χρόνια διαμένω ένεκα οικογενειακών και βιοποριστικών υποχρεώσεων σε εκμισθωμένη κατοικία, η οποία έχει πρόσοψη σε δημόσιο κτίριο. Αυτό που με έχει εξοργίσει λοιπόν τα χρόνια αυτά , εκ βαθέων ψυχής, παράλληλα με τα όσα βιώνει ο καθένας μας στην προσωπική απελπιστική
καθημερινότητα του, είναι οι δύο σημαίες (βλ. φώτο, Ελληνική και Ε.Ε.) που “κοσμούν” την είσοδο του δημοσίου κτιρίου. Είναι λοιπόν, παραμελημένες-ξεσκισμένες, στις διαθέσεις του κάθε λογής ανέμου και όχι στο εθνικό συναίσθημα των ενοίκων-λειτουργών του δημοσίου κτιρίου.
Επισημαίνω, ότι μια εκ των δυο σημαιών είναι σύμβολο ιστορίας αιώνων, ποτισμένη με πόνο, αίμα και ψυχή ενός αέναου αγωνιζόμενου λαού για ανεξαρτησία. Η άλλη τολμώ πλέον να πω, ότι ήταν όψιμο δημιούργημα των ισχυρών κρατών απέναντι στα ανίσχυρα. Δίνοντας στα ανίσχυρα κράτη, πρωτίστως, σταδιακό απερίσκεπτο τρόπο σκέψης, με εικονικές καταστάσεις απολαύσεων, που σκοπό είχαν την σταδιακή υποδούλωση, μέσω της παγκοσμιοποίησης αγαθών και υπηρεσιών διαμορφώνοντας τους, σε καταναλωτές με ανάπτυξη δανειακής υποχρέωσης (βλ. ευρωπαϊκή επιχορήγηση, επιδότηση, συγχρηματοδότηση, κ.α)
Ειδικά, η 25η Μαρτίου έχει ως σύμβολο την σημαία μας. Κυρίαρχο διαχρονικό στοιχείο στην ιστορία ενός έθνους. Πόσο μάλλον ενός ξενιτεμένου ή μη, που όταν αντικρύσει την σημαία της πατρίδας του, δακρύζει με νόστο και πόνο ψυχής για τους αγώνες των ομοεθνών του, για ανεξαρτησία και ελευθερία. Δεν είναι λοιπόν ειδικότερα, η σημαία ένα άψυχο κομμάτι ύφασμα με διάφορα χρώματα αλλά έχει ψυχή, φωνή αλλά και…..μνήμη για την ιστορία ενός λαού.
Είναι οι αξίες, οι παραδόσεις, οι αγώνες για ανεξαρτησία, η ελευθερία της χώρας ο παλμός της ψυχής και η ελπίδα του λαού ενός έθνους. Η ύψωση της σημαίας ουσιαστικά έδινε το σήμα ότι θα αρχίσει η μάχη και η πτώση της, την ήττα, την υποδούλωση του λαού που εκπροσωπούσε και συμβόλιζε. Η στάση προσοχής στην όψη της, συμβολίζει την ιερή ευλάβεια στους πεσόντες, που την κράτησαν αγέρωχα ψηλά και όρθια με αυταπάρνηση.
Σήμερα από το “ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ” και το “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ” που ήταν γραμμένο στο ένδοξο κυανόλευκο ύφασμα, φτάσαμε μεθοδευμένα με τους ασεβείς υπηρέτες των σύγχρονων Δούρειων Ίππων, στο “ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ή ΧΡΕΟΚΟΠΊΑ” και την υποτίμηση του ιερού υφάσματος που είναι η σημαία του έθνους και το αίμα ενός λαού, που ήταν και είναι πάντα μόνος. Γιατί είχε & έχει εκλέξει ή επιλέξει διαχρονικά μια καιροσκοπική εσωτερική-εξωτερική διπλωματία των ολιγαρχικών οικογενειοκρατιών κατωσωβρακοκιστών “πατριωτών”……
Αυτές τις στιγμές που βιώνουμε επιβάλλεται να αντιληφθούμε και να προασπίσουμε με ειλικρινής, αξιόπιστη, εθνική συνείδηση, ότι o λευκός σταυρός, οι πέντε κυανές και οι τέσσερις λευκές παράλληλες διαδοχικές γραμμές, μπορεί να συμβολίζουν τον ουρανό μας, την θάλασσα μας και την αγνότητα των διαχρονικών μας αγώνων. Όμως συμβολίζουν κάτι εθνικά απεριόριστο, υπερήφανο, αξιοπρεπή, εσώψυχα σμιλεμένο με αίμα, πόνο, και ιστορικά χρήσιμο, την αυτοδιάθεση της ελεύθερης ψυχής και του ανήσυχου πνεύματος του ανώνυμου Έλληνα.
Εν κατακλείδι, στον διαχρονικό Ύμνον εις την Ελευθερίαν, που συνοδεύει το αέναο κυμάτισμα της Σημαίας μας, ο Εθνικός Μας Ποιητής αναφέρει μεταξύ άλλων σε 5 από τις 158 στροφές:

5

Δυστυχής! Παρηγορία

μόνη σού έμενε να λές

περασμένα μεγαλεία

και διηγώντας τα να κλαις

11

'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,

αλλ' ανάσαση καμμιά•

άλλος σου έταξε βοήθεια

και σε γέλασε φρικτά.

78

Ω τρακόσιοι, σηκωθείτε

και ξανάλθετε σε μας•

τα παιδιά σας θελ' ιδείτε

πόσο μοιάζουνε με σας

133

Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι

με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή,

και τους έτρεμαν τα χείλη

δίνοντάς τα εις το φιλί.

147

Μην ειπούν στο στοχασμό τους

τα ξένη έθνη αληθινά:

"Εάν μισούνται ανάμεσό τους

δεν τους πρέπει ελευθεριά".

Γιώργος Ε. Δεκάριστος

Πηγή : triklopodia