Κοινή η μοίρα Ελλάδας – Κύπρου

Σταύρος Χριστακόπουλος
Το υπερήφανο «Όχι» της Κύπρου στο «κούρεμα» των καταθέσεων στις τράπεζές της απογυμνώνει πλήρως την πολιτική του «Ναι σε όλα», που ακολουθούν τρεις διαδοχικές ελλαδικές κυβερνήσεις. Οι
Κύπριοι, ανά­μεσα στη βέβαιη καταστροφή και την αβέβαιη σω­τηρία, επέλεξαν τη δεύτερη, ορθώνοντας ανάστημα απέναντι σε δυνάμεις παγκόσμιας ισχύος δεύτερη φορά - μετά το «Όχι» στο κατάπτυστο σχέδιο Ανάν το 2004.

Οι ελλαδικές µνηµονιακές κυβερνήσεις, με την πλή­ρη υποταγή τους στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το ΔΝΤ, οδήγησαν την Ελλάδα σε πρωτοφανή καταστρο­φή σε τρία μόλις χρόνια. Έχουν όμως βαρύτατη ευ­θύνη και για τη σημερινή δύσκολη θέση της Κύπρου, λόγω της ζημίας 10 δισ. ευρώ που επέβαλαν στις κυπριακές τράπεζες με το - υποτίθεται - εθελοντι­κό (!!!) «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων (PSI) επί Παπαδήμου, με υπουργό Οικονομικών τον Βενιζέλο και συγκυβερνήτη τον Σαμαρά, οι οποίοι σήμερα εύ­χονται να έχει ξεχαστεί η συμβολή τους στην κυπρια­κή καταστροφή.

Αµετανόητοι οι δύο τέως και νυν κυβερνητικοί εταίροι συνεχίζουν να συμβάλλουν στην προσπάθεια καθυπόταξης και ομηρείας της Κύπρου - με τη συμβολή τότε του Καρατζαφέρη και σήμερα του Κουβέλη, με αιχμή του δόρατος τον Στουρνάρα - καθώς ψήφισαν και τη ληστρική απόφαση του Eurogroup κατά της Κύπρου.

Τα νέα δεδοµένα βάζουν όμως νέα καθήκοντα στην «τρόικα εσωτερικού», με πρώτιστο να βοηθήσει έμπρακτα και αποφασιστικά την Κύπρο σε κάθε επί­πεδο. Αρχικά βάζοντας τέλος στη συμπαιγνία εις βάρος της με την «τρόικα εξωτερικού» και ύστερα προσφέροντας όσες δυνάμεις έχει για να στηρίξει τη Μεγαλόνησο. Η μοίρα Κύπρου και Ελλάδας ήταν και θα είναι πάντα κοινή, είτε αρέσει σε κάποιους στην Αθήνα είτε όχι. Το «Π», χρόνια τώρα, προειδοποιεί ότι η υποδούλωση στον γερμανικό «Αττίλα» μπορεί να οδηγήσει σε εθνική καταστροφή.

Ήδη το επώδυνο δίλημμα που τέθηκε στην Κύπρο πήρε μια γενναία απάντηση. Το ερώτημα είναι αν η Ελλά­δα - υπεύθυνη σε μεγάλο ποσοστό για όσα γίνονται εκεί - θα κρύψει ακόμη μια φορά το κεφάλι της στην άμμο ή θα δώσει τη μάχη, η οποία, εν τέλει, είναι και δική της.