Φέτος παράγινε το κακό με την αγιοποίηση του Καραμανλή. Όταν ένα καθεστώς καταρρέει νιώθει πιο έντονα την ανάγκη να «αναστήσει τους νεκρούς» του, να καταφύγει στα σύμβολα των «εθναρχών» του και να επικαλεστεί με αγωνία τα «πνεύματα» των «αγίων» του…
Η αγιοποίηση, βεβαίως του «εθνάρχη» μπορεί φέτος να πήρε μορφές παράνοιας, αλλά έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, όταν ακόμα βρισκόταν στη ζωή. Σε αυτές τις λειτουργίες της αγιοποίησης η «αριστερά» συμμετείχε από την αρχή με το διαβόητο σύνθημα του Μίκη: «Καραμανλής ή τανκς»…
Οι δυνάμεις του ευρωκομουνισμού (ΚΚΕεσ. Συνασπισμός κ.λπ) πάντα βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του τελετουργικού της αγιοποίησης του Καραμανλή, ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’80.
Στα μέσα τις δεκαετίας έγραφε στην «Αυγή» και η Μαρία Ρεζάν που ούτε λίγο, ούτε πολύ αποκαλούσε Θεό τον Καραμανλή…
Αυτά για αυτούς που εκπλήσσονται σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα και τους λιβανωτούς προς τον «Εθνάρχη»: Ο Τσίπρας ακολουθεί την πεπατημένη…
Το Απρίλιο του 1998 είχαμε γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο: «Ο μύθος Καραμανλή». Μεταξύ άλλων σημειώναμε:
«Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της αστικής μυθολογίας τα βρίσκουμε στο πρόσωπο του Καραμανλή. Μια μυθολογία επιμελώς καλλιεργημένη, πλούσια, πολύμορφη, ευλύγιστη, με όλους τους βαθμούς της «αξιοπρέπειας». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξαγνίζεται, αθωώνεται! Η κοινωνική του υπόσταση και ο ιδεολογικός του κόσμος εξατμίζονται. Η πολιτική του ιστορία αποσπάται από την αντιφατική περιπλοκή της κοινωνικής δράσης: Απλοποιείται σε σχήματα διαπιστώσεων. Το έργο του συρρικνώνεται και αυτό στην απλότητα των θετικών «ουσιών»…
Έτσι το ιστορικό σύμβολο του ιστορικού κράτους της Δεξιάς (παρακράτος), ο βάναυσος χλευαστής της προόδου, των ανθρωπίνων αξιών και δημοκρατικών ελευθεριών, ο άγριος διώκτης των κοινωνικών κινημάτων και των ιδεών, εμφανίζεται και προβάλλεται, με τη «σαφήνεια της διαπίστωσης», ως θεμελιωτής της δημοκρατίας: Αυτός που επανέφερε μετά την πτώση της χούντας αναίμακτα τη δημοκρατία και νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Εδώ κόβεται ιδιοτελώς το κοινωνικό κύκλωμα και σχηματοποιείται το αποτέλεσμα: καμιά εξήγηση, μόνο διαπίστωση…
Δολίως, έτσι, επικαλύπτεται τούτο: Δεν «επανέφερε» ο Καραμανλής τη δημοκρατία. Αντίθετα εκλήθη, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, να βάλει «φράγματα» και «σιδεριές» στη δημοκρατία. Να υπονομεύσει τις κοινωνικές προϋποθέσεις που είχαν δημιουργηθεί για μια ευρύτερη δημοκρατία. Ο ρόλος του, λοιπόν, δεν ήταν θετικός, αλλά ανασταλτικός στην ιστορική διαδικασία ανάπτυξης της δημοκρατίας. Δεν προώθησε την ανάπτυξη, αλλά την «καταστολή» και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας.
Τέλος η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν απαίτηση των καιρών. Μια στρατηγική (πετυχημένη στην Ευρώπη) ενσωμάτωσης του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Σε συνθήκες εκρηκτικών επαναστατικών διεργασιών, που «Άκρα Αριστερά» σε Ευρώπη και Ελλάδα ήταν μαζικό φαινόμενο, το να κρατηθεί το ΚΚΕ στην παρανομία ήταν επιλογή καταστροφική για το αστικό καθεστώς. Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν η ασφαλιστική δικλίδα. Χρησιμοποιήθηκε για την κοινοβουλευτική χειραγώγηση και ενσωμάτωση των κινημάτων…
Και όταν σήμερα κάποιοι «αριστεροί» ή «πρώην» υμνολογούν υστερικά την «καραμανλική δημοκρατία» επιβεβαιώνουν απλώς τη δική τους ενσωμάτωση. Ξεχνώντας φυσικά ότι η υστερία δεν είναι Ιστορία…».
Σήμερα ο Τσίπρας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επικυρώνει για άλλη μια φορά, σε συνθήκες ΚΑΤΟΧΗΣ, την ολοκληρωτική ενσωμάτωση του κόμματός του στο καθεστώς…
Η Ιστορία, όμως, δεν είναι αγιοποιήσεις των καθεστωτικών συμβόλων.
Η Ιστορία του Καραμανλή καταγράφεται καταλυτικά στο παρακάτω άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου:
«Ξεχωριστός» Καραμανλής...
Post A Comment:
0 comments: