ΠΕΡΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Γράφει η Σοφία

Όλη μου την ζωή έχω παρακολουθήσει πάμπολλες «μεγαλειώδεις» πορείες των απεργιακών κινητοποιήσεων. Κι ήταν σαν να έβλεπα πάντα την ίδια παλιά αγαπημένη ελληνική ταινία, που ξέρεις
πώς θα τελειώσει και ποτέ δεν σε διαψεύδει. Ειδικά οι «κινητοποιήσεις» που οργανώνονται από τα «μεγάλα» συνδικάτα, που ελέγχονται «ιδεολογικά» από τους γκουρού της μεταπολίτευσης, είναι όλα τα λεφτά!
Η δουλειά των συνδικαλιστών, που μεσουράνησαν όλα αυτά τα λαμπρά χρόνια της μεταπολιτευτικής μάσας του δημοσίου χρήματος, αναγνωρίζεται κι εκτιμάται από τα κόμματα, γιατί η χειραγώγηση της κοινωνικής ισχύος που τους έχει δώσει την εξουσία και την διαχείριση του πλούτου της χώρας, είναι δύσκολη κι απαιτεί ταλέντο και μέθοδο. Πρέπει να παλέψουν για να διακριθούν και να πείσουν ότι μπορούν να φέρουν και να κρατήσουν τους πελάτες στο κόμμα.

Δίνουν άπειρες εξετάσεις δημοσίων σχέσεων που το αντίκρισμά τους είναι η εξουσία και το χρήμα για τον κομματικό μηχανισμό που τους επέλεξε και τους προώθησε. Οι χειρισμοί είναι λεπτοί. Οι εργαζόμενοι που νομίζουν ότι τους ανέδειξαν, θα πρέπει να έχουν την αίσθηση της έντασης και του αγώνα, την αίσθηση της μάχης που δίνεται, για να χαθεί ηρωϊκά στο τέλος. Αν χρειαστεί θα παίξουν ξύλο, θα συλληφθούν ή και θα παραπεμφθούν ακόμη, αλλά στο τέλος θα γίνει αυτό που θα πει η εξουσία. Αυτές οι δράσεις ευθείας αντιπαράθεσης με το κράτος δίνουν ακόμα περισσότερα μπόνους στο βιογραφικό τους γιατί τους καθιστούς ακόμα πιο άξιους της εμπιστοσύνης των εργαζομένων.
Θέλει πολλή τέχνη για να πουλήσεις έναν αγώνα «με τιμή» αλλά δεν μας λείπει η παραγωγή. Και σ’ αυτό το είδος των πωλητών τα ξένα συμφέροντα έχουν βρει εξαιρετικούς συνεργάτες…
Για αυτό και η επιτυχία των στόχων –της εξουσίας εννοείται- ανταμείβεται πλουσιοπάροχα μετά το πέρας της πεζοδρομιακής δράσης με φιλοξενία στις λίστες των υποψηφίων βολευτών του κόμματος. Παραδείγματα λαμπρής επιτυχίας στον τομέα τους ως συνδικαλιστές αποτελούν ο Κουτρουμάνης, ο Πρωτόπαπας, ο Παναγόπουλος και άλλοι εκλεκτοί που έχουν ηγηθεί λαμπρών «αγώνων» που επέτρεψαν στην εξουσία να περάσει ό,τι ήθελε στους εργαζομένους.

Και φυσικά όλες αυτές τις χρυσές10ετίες του κομματικού συνδικαλισμού δεν μοιάζει να έχει περάσει από το μυαλό το ερώτημα: γιατί ο συνδικαλιστής πρέπει ντε και καλά να ανήκει σε ένα κόμμα για να εκπροσωπήσει μια συγκεκριμένη εργασιακή ομάδα;
Και βρισκόμαστε στο ευρύτερο μνημονιακό σήμερα, όπου έχει πάρει φωτιά ο … Και νομίζω ότι, συγκριτικά, έχουμε δει τις λιγότερες απεργίες από ποτέ. Και τις πιο αποτυχημένες. Οι ήττες που έχουν φάει οι εργαζόμενοι είναι συντριπτικές και συνεχείς, ενώ οι κινητοποιήσεις σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν είναι της πλάκας εντελώς.
Και λες γιατί ρε παιδί μου, πώς γίνεται αυτό;
Φυσικά γιατί η ηγεσία του συνδικαλισμού είναι πουλημένη, διεφθαρμένη, και δουλεύουν για τα ίδια συμφέροντα που εκπροσωπούν κρυφά ή φανερά τα κομματικά όργανα από τα οποία εντέλλονται.
Αλλά πώς το καταφέρνουν να οδηγήσουν στην αποτυχία τις κινητοποιήσεις όλων των κλάδων των εργαζομένων;
Νομίζω ότι η λέξη κλειδί είναι: ΚΑΤΑΤΜΗΣΗ ( Τμηματοποίηση Compartmentalisation) Ο κάθε ένας ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ στο κουτί του, χωρίς να επικοινωνεί και να αισθάνεται κανέναν άλλον και χωρίς να βλέπει την πραγματική μεγάλη εικόνα.
*Κατάτμηση στον χώρο.
Στις πορείες. Αφού υποτίθεται ότι όλοι ζητάμε τα ίδια πράγματα, γιατί δεν πάμε όλοι μαζί; Γιατί αλλού η ΓΣΕΕ αλλού η ΑΔΕΔΥ αλλού το ΠΑΜΕ, αλλού ο ΣΥΡΙΖΑ αλλού ο παππάς κι αλλού τα ράσα του;;;
Μα ακριβώς γιατί υποτίθεται! Δεν ζητάμε τα ίδια πράγματα. Το πραγματικό αιτούμενο της πορείας δεν είναι αυτό που νομίζουν οι συμμετέχοντες, είναι η μόστρα, κι η εκτόνωση!
Ο συνδικαλοποιμήν επιδεικνύει το κοπάδι του, τη δύναμή του, τις ψήφους των μπεεεεεε που φέρνει στον κομματάρχη. Και το περιφέρει μαρκαρισμένο με σημαιάκια, κονκαρδούλες, καπελάκια, φουλαράκια, μπλουζάκια, λαβαράκια, για να μην μπερδευτεί με την πραμάτεια του άλλου συνδικαλοποιμένος παρά κάτω.
Είναι μια κινητή έκθεση ζωντανής πραμάτειας. Όπου η πραμάτεια συναινεί στη χρήση της από τον τσοπάνο μη αντιλαμβανόμενη τι πραγματικά γίνεται.
Γιατί λέτε ότι οι πατέρες του συνδικαλισμού περιφέρουν τις ομάδες των ποιμνίων τους στους δρόμους και δεν κάνουν το λογικότερο, να δώσουν όλοι ραντεβού κατευθείαν στον τόπο της διαμαρτυρίας ; Για την μόστρα, για να κουράσουν το κοπάδι, για να το περιορίσουν για να το κρατήσουν διαχωρισμένο και για να δώσουν χρόνο, ώστε να ετοιμαστούν και να εκδηλωθούν και τα άλλα παράλληλα “happenings” που παραδοσιακά λαμβάνουν χώρα και σφυρίζουν την λήξη της εκδήλωσης, συχνά με το που θα φτάσει η πορεία στον τόπο της διαμαρτυρίας! Κάνεις όλο τον δρόμο κι όταν φτάσεις εκεί που θες να σε ακούσουν έχουν φροντίσει να ακυρώσουν όλη την κινητοποίηση με τους γνωστούς τρόπους.
*ΚΑΤΑΤΜΗΣΗ χρονική.
Βάζουν τους εργαζομένους να απεργούν τμηματικά, τώρα απεργούν οι γιατροί, αύριο οι φαρμακοποιοί, μεθαύριο τα ΜΜΜ, την άλλη βδομάδα οι δικηγόροι, πριν οι εργαζόμενοι στα μουσεία, μετά οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας… Με αυτόν τον τρόπο η απεργία καταλήγει να τιμωρεί και να ταλαιπωρεί τους άλλους συμπολίτες τους, που στερούνται την υπηρεσία του αγαθού που οι κινητοποιούμενοι διαχειρίζονται, ενώ η εξουσία όχι μόνο δεν ενοχλείται ή πλήττεται, αλλά αντίθετα ευεργετείται! Η παράταση της κάθε χωριστής κινητοποιήσεως μετά από κάποιο σημείο φέρνει τριβές στη σχέση των κινητοποιούμενων με τις άλλες κοινωνικές ομάδες και χάνεται η υποστήριξη. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει διαρκώς μια έλλειψη μια ταλαιπωρία που δεν τελειώνει ποτέ και εξαντλεί τον κόσμο αφήνοντας ανενόχλητη την εξουσία! Η συγκεκριμένη συνδικαλιστική μεθόδευση λοιπόν είναι τέτοια ώστε και το δυναμικό των απεργών να εκτονώνεται και να έχουν ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Ενώ το μήνυμα που παίρνουν οι εργαζόμενοι είναι πάντα το ίδιο: «ό,τι και να κάνεις είναι μάταιο θα χάνεις πάντα. Είσαι μικρός κι αδύναμος μπροστά στην εξουσία. Υποτάξου».
(δεν θα σχολιάσω την 24ωρη μετά πορείας μια φορά το 3μηνο γιατί από πλευράς αποτελεσματικότητος είναι αστείο αν όχι κοροϊδία)

*ΚΑΤΑΤΜΗΣΗ των αιτημάτων.
Ο καθένας να φωνάζει για τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να δει την πραγματική, μεγάλη εικόνα.
Όλα τα αντεργατικά, απάνθρωπα και παρανοϊκά μέτρα που λαμβάνονται αυτήν την τελευταία περίοδο από τον Οκτώβριο του 2009 έως σήμερα έχουν ΜΙΑ ΠΗΓΗ: ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ!!!

Η δουλειά που κάνουν οι συνδικαλιστές είναι να κρατάνε την προσοχή των εργαζομένων εστιασμένη μόνο στο αποτέλεσμα που οι δανειακές αποφέρουν στον δικόν τους στενό τομέα και μάλιστα φροντίζουν ώστε το αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ: ΤΟΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟ δηλαδή!!!
Έτσι βγαίνει ο καθένας χωριστά και συντεχνιακά αγνοώντας όλους τους άλλους και φωνάζει για την πάρτη του: “μην μου κόψεις τα λεφτά”, “μην με βάλεις στο ενιαίο μισθολόγιο είμαι καλλίτερος απ’ τους άλλους !
Μα στα κόβουν τα λεφτά γιατί το επιβάλουν οι όροι -μνημόνιο- του δανείου (δηλ. των ψηφιακών, ηλεκτρονικών μονάδων που στέλνονται κάθε τόσο και τις λένε «δόση»), γιατί το έλλειμμα του 2009 ήταν, λέει, τεράστιο! (αφού το διόγκωσαν τεχνητά οι ίδιοι).
Άρα το ΔΑΝΕΙΟ και οι δανειακές συμβάσεις ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ όλων αυτών των δεινών. ΕΝΑ θα έπρεπε να ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ: ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ!!!!! ΌΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ και όλη η κοινωνία ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ, μέχρι τελικής φυσικής μας εξόντωσης! Σκοπός είναι να γίνουμε δουλοπάροικοι και παρίες στην ίδια μας την πατρίδα.

Γιατί άραγε δεν δοκιμάζεται ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ (χωρίς καμμία πορεία. Να δούμε πώς θα βγάλουν τους κουκουλοφλώρους, πώς θα βγάλουν τα ΜΑΤ; πού θα εφαρμόσουν καταστολή; ποιον θα καταστείλουν;)ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!! ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ! ΜΕ ΑΙΤΗΜΑ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ.

Δεν κάνουμε διαδηλώσεις μπροστά στην βουλή, που την φυλάει η Blackwater με συμφωνία συγκυβέρνησης και λογαριασμό δικό μας. Αλλά παραλύουμε το σύμπαν!
Για να γίνει κάτι αποτελεσματικό πρέπει να σκεπτόμαστε με το μυαλό μας, να μιλάμε μεταξύ μας αντί να τρέχουμε πίσω από τον προβατάρχη, και να είμαστε αλληλέγγυοι. Να είμαστε όλοι Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.
Και προπάντων ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ επ’ ακριβώς ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ, το ζητούμενο να είναι ΚΟΙΝΟ και να αποτελεί την ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΜΑΣ κι όχι οι μικροσυντεχνιακές παρακαλετολογίες αποκομμένες από την αιτία τους, που προβάλλουν οι συνδικάλες.
Όλοι έχουν συνηθίσει να λένε ό τάδε είναι αντιμνημονιακός… είναι κατά του μνημονίου… οι αντιμνημονιακές δυνάμεις… το μνημόνιο… κλπ.
Το μνημόνιο είναι οι όροι του δανεισμού, που θα μπορούσαν, θεωρητικά και υποθετικά, να αλλάξουν αλλά ο δανεισμός να παραμείνει!
Αν όμως ακυρωθεί ο δανεισμός αυτομάτως ακυρώνονται και τα μνημόνια των όρων του!!!

Άρα όλοι αυτοί που κατά καιρούς μιλάνε για “αντιμνημονιακά” απλώς δουλεύουν τον κόσμο κατευθύνοντάς τον να εστιαστεί σε λάθος στόχο.
Αυτό έγινε με την δανειακή 1, που εφαρμόσθηκε κοινή συναινέσει των πάντων!!! Όσο αυτή η αίολη κι ανεπικύρωτη, δανειακή εφαρμοζόταν, ακούστηκε κάποιος να μιλήσει κατά της δανειακής; ΟΧΙ! Ένας αντιμνημονιακός ορυμαγδός είχε ξεσπάσει, που είχε έναν και μόνον σκοπό: Τον αντιπερισπασμό! Την καθοδήγηση της προσοχής της κοινής γνώμης στους όρους του δανεισμού για να προστατευθεί με σιωπή η ίδια η δανειακή σύμβαση που ήταν ξεκρέμαστη. Γιατί τότε θα ζητείτο να περάσει από την βουλή για επικύρωση. Και απαιτούντο 180 ψήφοι, ή θα ψηφιζόταν και θα ξεσκεπάζονταν οι μελλοντικοί συνεχιστές του ξεπουλήματος ή δεν θα ψηφιζόταν -αυτό δεν παίζει- και τότε το ΔΝΤ κι οι εργοδότες του, θα έχαναν το φιλετάκι που λέγεται Ελλάδα και θα τους κυνηγούσαν.
Οπότε η δανειακή σύμβαση καλυπτόταν από σιωπή…

Για αυτό φυσικά όλοι οι συνδικαλιστές υπηρέτες των δανειακών συμβάσεων αφανισμού της ελληνικής κοινωνίας είναι «αντιμνημονιακοί»!
Ο συνδικαλισμός δεν με ενδιαφέρει πώς ξεκίνησε, εγώ ζω σήμερα και βλέπω πώς κατέληξε. Ένα καρκίνωμα! Οι συνδικαλιστές είναι οι επιβολείς των συμφερόντων της εξουσίας, κι όσο δεν οι Έλληνες δεν καταφέρνουμε να δούμε την πηγή των δεινών και δεν καταφέρνουμε να κινηθούμε ως ένα συμπαγές σώμα, τόσο θα τρώμε ξύλο! Κι από όσο ακούγεται απ’ αυτά που μεθοδεύουν, ο σκοπός τους είναι να μας εξοντώσουν και να μας αφανίσουν σε όλα τα επίπεδα.