Τώρα ο τόπος μας έχει ανάγκη τους καλύτερους

Γράφει ο Σπύρος Λίτσας

H Ελβετία παράγει κάθε χρόνο ρολόγια υψηλής τεχνογνωσίας, αυξάνοντας το ΑΕΠ της και δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Διάφορες περιοχές της Γαλλίας βρίσκονται στην κορυφή της
διεθνούς οινοπαραγωγής, παράγοντας πλούτο με δυναμικές εξαγωγές. Στην Ιταλία η κουζίνα και ο τουρισμός είναι οι παράγοντες αυτοί που δημιουργούν πλούτο, αλλά και ο χώρος της μόδας με κέντρο το Μιλάνο αυξάνει το εθνικό ΑΕΠ και δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Στην Ελλάδα; Ποιο το στοιχείο αυτό στο οποίο ειδικευόμαστε; Μέσω ποιας διαδικασίας μπορούμε να παράξουμε αριστεία και πλούτο; Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας τώρα;

Τον 19ο και τον 20ό αιώνα το εμπορικό δαιμόνιο του Ελληνα ή η ικανότητά του στις κατασκευές (γεφυρών ή σπιτιών) παρήγαν πλούτο. Μετείχαμε στο διεθνές γίγνεσθαι. Δεν ήμασταν κομπάρσοι ούτε ικέτες. Ο Ωνάσης και ο Λάτσης κατείχαν διεθνή ακτινοβολία. Ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος και ο Σεφέρης το ίδιο. Ο Χατζιδάκις κερδίζει Οσκαρ και ο Θεοδωράκης παράγει πολιτισμό με διεθνή αντίκτυπο. Η Ελλάδα δεν αποτελεί μια κουκκίδα στον χάρτη, αλλά έναν πυλώνα του δυτικού γίγνεσθαι. Και μπορεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χιλιάδες συμπατριώτες μας να εξαναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους για να ριζώσουν δημιουργικά αλλού, αλλά η Ελλάδα ορθοπόδησε. Με την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ μέσω του Σχεδίου Τρούμαν, που δόθηκε όμως σε μια χώρα μαχητή που τσάκισε με το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης τον φασισμό και τον ναζισμό. Παράξαμε πλούτο, πολιτισμό, σταθήκαμε με θάρρος στο διεθνές γίγνεσθαι και γίναμε σημαντικός πυλώνας του δυτικού κόσμου κατά τη διάρκεια της διπολικής αντιπαράθεσης.

Σήμερα, λες και ένα χέρι μαγικό τράβηξε τον ουρανό από τα μάτια μας και μας άφησε να ατενίζουμε έναν μακρύ γκρίζο χειμώνα, δεν παράγουμε παρά μόνο μιζέρια και αμετροέπεια.

Αρκετά όμως υπνωτιστήκαμε από τους φελινικούς διαλόγους που κατατρύχουν τη «δημόσια ζωή». Αρκετά γελάσαμε, στην αρχή συγκρατημένα και τώρα απολύτως βαριεστημένα, με τους νεο-γελωτοποιούς. Χρωστάμε στο είναι μας, στο βαρύ χθες αλλά και σε αυτό που έρχεται με προοπτική μέλλοντος να σηκωθούμε ξανά λίγο ψηλότερα. Οχι με λόγια, αλλά με έργα.

Χρειάζεται μια νέα εταιρική συνθήκη πίστης μεταξύ της Πολιτείας και των δυναμικών αυτών στοιχείων της αγοράς που θα είναι πρόθυμα να επενδύσουν στον τόπο αυτό. Σε αυτή την κατεύθυνση ο φορολογικός προσανατολισμός πρέπει να αλλάξει, υιοθετώντας αναπτυξιακές συνταγές αντί για εισπρακτικές προσεγγίσεις. Το παράδειγμα της Ιρλανδίας είναι στη διάθεσή μας ώστε να το θέσουμε σε εφαρμογή.

Χρειάζεται επίσης η οικοδόμηση ενός έξυπνου κράτους. Μια Δημόσια Διοίκηση που να μπορεί να διαχειρίζεται την καθημερινότητα των πολιτών υπέρ αυτών και όχι ο πολίτης να γίνεται έρμαιο μιας αδυσώπητης γραφειοκρατίας που απλώς θα λειτουργεί ως μηχανισμός απορρύθμισης των δημόσιων υποθέσεων.

Χρειάζεται να σεβαστούμε ξανά το χώμα που πατάμε, να το βοηθήσουμε να καρπίσει με σύγχρονες δυναμικές καλλιέργειες, με τουριστικές πρωτοβουλίες που θα στοχεύσουν σε υψηλό επίπεδο υπηρεσιών. Αριστεία παντού. Μα πρώτα από όλα αριστεία σε αυτά που θεωρούμε δεδομένα αλλά που είναι πολύ περισσότερα από rooms to let, tzatziki, mousaka and virgin olive oil.

Κυρίως όμως χρειάζεται μια νέα σχέση του πολίτη με την πολιτική, ώστε να κατανοεί ότι του ίδιου του αξίζει να διοικείται από τους καλύτερους που διαθέτει η χώρα σε όλους τους τομείς και όχι από τους «εύκαιρους». Η πολιτική δεν είναι χόμπι ούτε «μικρόβιο». Η πολιτική είναι η σοβαρότερη τεχνοκρατική εργασία και πρέπει να ασκείται από τους καλύτερους. Χαριτωμένο το μοντέλο του Θανασάκη του πολιτευόμενου που δεν αφήνει γάμους, κηδείες, μνημόσυνα και εθνικές επετείους για να βγάλει τον πανηγυρικό της ημέρας, διαβάζοντας έναν λόγο που γράφτηκε από φίλο συνταξιούχο φιλόλογο, αλλά τώρα ο τόπος έχει ανάγκη τους καλύτερους που διαθέτει για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

kostasxan